Ο θάνατος της παλαιάς συντροφικότητας
Είναι, νομίζω, ώριμη η συγκυρία να κάνουμε μια αυτοκριτική ως λαός. Από παλιά ακουγόταν (συνήθως από τους γνωστούς “Δεν-ειμαι-ρατσιστης-αλλα-…”) η λοιδορία για τους μουσουλμανικούς λαούς ότι καταπιέζουν το γυναικείο φύλο και, ομολογουμένως, όλο και περισσότερο μου φαίνεται τρομακτική η διαπίστωση ότι η “αγνή χριστιανική κοινωνία μας" ομοιάζει προς το "τέρας" που διατυμπανίζει ότι αντιμάχεται σε ιδεολογικό-θρησκευτικό επίπεδο. Κατ’ αρχήν οφείλω να συμπαρασταθω στις προσωπικότητες που στέκονται στην ανάγκη (sic) “να μάθουμε στα αγόρια μας να σέβονται τις γυναίκες”, αλλά και να επισημάνω ότι ο ευγενής αυτός αγώνας της ελληνίδας μάνας μάλλον θα πέσει στο κενό. Αιτία είναι ότι για κάθε μία συνετή μητέρα, θα υπάρχουν στην Ελλάδα δέκα πατεράδες που θα μεγαλώνουν “καλύτερα νταήδες παρα ντιντηδες" διότι “καλύτερα να μάθει να ρίχνει ξύλο ο γιός, παρά να τρωει". Αλλά έστω, για χάρη υποθέσεως εργασίας, να γίνει δεκτό ότι μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε δόθηκε.