Σύγχρονος Ελληνικός Ρεαλισμός

Στις 15 Μαρτίου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στην Πάτρα συναυλία του παγκοσμίου φήμης συγκροτήματος Rotting Christ. Αρκετοί ίσως να μην έχουν καν ακουστά τη μπάντα, καθώς στα πρώτα χρόνια έπαιζε ακραίο ήχο ενώ τα τελευταία 20 χρόνια κινείται σε σαφώς μελωδικότερα μοτίβα. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι η συναυλία δε θα γίνει. "Καλά, σιγά την είδηση, πρώτη φορά ακυρώνεται μία συναυλία;" θα πει κανείς. Η είδηση είναι ότι η ακύρωση της συναυλίας γίνεται με αίτημα της Μητρόπολης Πατρών εξαιτίας του αντιχριστιανικού ονόματος του συγκροτήματος. Πριν πάρει θέση κάποιος, μερικά στοιχεία για τη μπάντα : Οι Rotting Christ υπάρχουν στην ελληνική δισκογραφία πριν από το 1989 με το ίδιο ακριβώς όνομα, χωρίς να έχουν συναντήσει ποτέ πρόβλημα. Έχουν πραγματοποιήσει πολύ περισσότερες από 1.000 (ναι, χίλιες) συναυλίες εντός και εκτός Ελλάδας. Είναι το μόνo ελληνικό συγκρότημα που έχει τραγουδήσει μπροστά σε κοινό πάνω από 80.000 θεατών ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, στο στάδιο Μαρακανά τ

Η «πετρελαιολαγνεία» και «φυσικο-αεριομανία» είναι η τελευταία μόδα στη χώρα μας : διαβάζω συνέχεια ξεκαρδιστικά- και συνήθως ανυπόγραφα - άρθρα, που διατυμπανίζουν ότι η Ελλάδα θα γίνει πολύ σύντομα σαν τα Εμιράτα ! Δε μπορώ να μην ανακαλέσω στη μνήμη μου μία κωμωδία με τον παλαιό ηθοποιό Λάμπρο Κωνσταντάρα, κατά το σενάριο της οποίας εκείνος, νομίζοντας ότι είχε βρει κοίτασμα πετρελαίου, ονειρευόταν γεωτρήσεις και τον εαυτό του σεΐχη ! Αλλά στη μεταμνημονιακή απελπισία μας, δε θέλουμε και πολύ για να του μοιάσουμε : εδώ συμπολίτες μας κατάπιαν αμάσητο το κατά φαντασίαν ομόλογο του Σώρρα και τώρα κλαίνε που τους κυνηγούν οι τράπεζες ακόμα πιο άγρια από πριν. Λοιπόν, λίγη ψυχραιμία να δούμε πως έχει το πράγμα : κοίτασμα μεγάλο κατ’ αρχήν υπάρχει αλλά ...μακάρι να μην υπήρχε ! Ούτε τόσο επεκτατικό και πάνοπλο γείτονα θα είχαμε, ούτε φρούδες ελπίδες πλουτισμού. Γιατί κακά τα ψέματα, ακόμα και όλο να βγει το πολυκυκλικό περιεχόμενό του, ρεαλιστικά η χώρα μας δε θα λάβει στην καλύτερ

«ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ» :  δύο λέξεις που έχουν χιλιο-ειπωθεί από το καλοκαίρι στη χώρα μας. Ας θυμηθούμε τι σημαίνουν στον Ποινικό Κώδικα.  Είναι η απόπειρα κάποιου :  1) «να θανατώσει ή να αποστερήσει με οποιονδήποτε τρόπο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από την προεδρική εξουσία» ή  2) «να παρεμποδίσει κάποιoν από την άσκηση της συνταγματικής εξουσίας του και να τον εξαναγκασει σε πράξη σχετικά με τις εξουσίες του» ή  3) «να μεταβάλλει/καταλύσει/αλλοιώσει/καταστήσει ανενεργό το πολίτευμα του Κράτους » ή τέλος 4) «να αποστερήσει ή να παρακωλύσει τη Βουλή, την Κυβέρνηση ή τον Πρωθυπουργό από την ενάσκηση της εξουσίας και να τους εξαναγκάσει σε πράξη σχετικά με τις εξουσίες τους».  « ΠΡΟΔΟΣΙΑ » επίσης διαπράττει αυτός που :   1) επιχειρεί να αποσπάσει από το ελληνικό κράτος ΕΔΑΦΟΣ ή  2) να το συγχωνεύσει σε άλλη χώρα ή  3) ΝΑ ΕΜΠΛΕΞΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΠΟΛΕΜΟΥ , εχθροπραξιών ή αντιποίνων ή  4) ΝΑ ΔΙΑΤΑΡΑΞΕΙ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ή 

Όταν ήμουν μικρός, κάθε φορά που με μάλωναν και μου έλεγαν «σου τα’λεγα εγώ», θύμωνα και ένιωθα μία ανάγκη αμφισβήτησης εκείνου που «μου τα’λεγε». Ευτυχώς δε μένουμε πάντα παιδιά ή έφηβοι (σε κάποια θέματα, βέβαια, δυστυχώς). Όσο μεγαλώνουμε μπορούμε να αναγνωρίσουμε μία αλήθεια, την οποία μανιχαϊστικά θα μισούσαμε στο πρόσωπο του φορέα της, αν αυτή μας εκθέτει. Με βάση αυτό το τελευταίο, απευθύνομαι στο λογικό και όχι στο θυμικό όσων «τους τα’λεγα», με την ελπίδα να μην τους γίνω περαιτέρω αντιπαθής. Στις 18 Ιουνίου, στο άρθρο μου «...και όταν αποτύχει η συμφωνία των Πρεσπών; » έγραφα επί λέξει : “ αφού αρχικά ο ελληνικός λαός θα το χαρεί, σύντομα θα του βγούνε τα γέλια ξινά. Το κρατίδιο, έρμαιο της εσωτερικής του έριδας και της φτώχειας, αφού θα αντιμετωπίσει νέο εμπάργκο λόγω του μπλόκου στη συμφωνία της Πρέσπας, θα διασπαστεί αργά ή γρήγορα σε ένα γεωτεμάχιο με έδρα την Οχρίδα και, ως Δημοκρατία του Τέτοβο, θα ομοσπονδιοποιηθεί με την Αλβανία παρέα με το Κόσοβο,

Με ιδιαίτερη ανακούφιση πληροφορήθηκα τη δημιουργία και έναρξη λειτουργίας του μεγαλύτερου κέντρου κτηματογράφησης της χώρας στο Γαλάτσι (3.000 τ.μ.), καθώς και ότι επίκειται έως το 2021 η έναρξη κτηματολογίου σε ολόκληρη την επικράτεια και η κατάργηση των υποθηκοφυλακείων προς αντικατάστασή τους με εκσυγχρονισμένα κτηματολογικά γραφεία, μόλις 17 συνολικά σε ολόκληρη την επικράτεια.  ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΟΣΩΝ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΤΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ !!! Από τα περίπου 400 (!) υποθηκοφυλακεία που λειτουργούν σε όλη την Ελλάδα, έχω εργαστεί τουλάχιστον στα μισά από τις αρχές του 2004 έως τα τέλη του 2014 και έχω διενεργήσει περισσότερες από πενήντα χιλιάδες έρευνες για λογαριασμό 2 τραπεζών, 3 γραφείων με τα οποία έχω συνεργαστεί και 2 γνωστών δικηγορικών εταιρειών. Η εμπειρία μου, έχοντας διανύσει περί τα 200.000 χλμ με πλοία, αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητο και κάθε διαθέσιμο λοιπό μέσον για μερικές απλές έρευνες βαρών, είναι τουλάχιστον τραυματική. Δε θα ήθελα καν να αναφερθώ εκτενώς σ

Τα τελευταία 10 χρόνια η χώρα μας κυβερνήθηκε από 5 διαφορετικούς πρωθυπουργούς και πέρασαν περισσότεροι από 150 υπουργοί και υφυπουργοί, χωρίς καν να συνυπολογιστούν οι υπηρεσιακοί. Τις τελευταίες 2 φορές που συνέβη κάτι ανάλογο, στις δεκαετίες του ’20 και του ’60, η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια : ανάληψη της διακυβέρνησης από το στρατό χάριν της ...εθνικής σωτηρίας και στο βάθος πόλεμος, η αγαπημένη ασχολία του στρατού. Για να είμαι ειλικρινής, έχω μπουχτίσει να ακούω για κάθε έναν από τους πρώην, τέως και νυν κυβερνητικούς παράγοντες το κλισέ « η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης ». Ειδικά σε περιπτώσεις που έχουν μόλις προ 300 ή 400 ημερών εκλεγεί. Ασφαλώς ο καθένας έχει τη γνώμη του και έτσι είναι και το σωστό, δεν είμαστε ρομποτάκια. Αναρωτιέμαι, όμως, πολλές φορές αν όσοι επαναλαμβάνουν το τηλεοπτικό αυτό τσιτάτο έχουν κάνει κάποια αυτοκριτική, πιστεύοντας ότι αξίζει καλύτερη κυβέρνηση ο ίδιος λαός που έχει εκλέξει και τις προηγούμενες 4 ηγεσίες και φυσικά κα

Ύβρις και Νέμεσις ήδη έκαναν το κομμάτι τους. Όλον αυτό τον καιρό αναλύονται τα αίτια των δεινών μας, τα οποία δεινά, όσο περνάνε τα χρόνια της παρακμής μας, ολοένα και πληθαίνουν. Διαφθορά, διαπλοκή, πελατειακό κράτος, μέσον παντού, κτλ. Οι νέοι γύρισαν την πλάτη στην πατρίδα τους. Έφυγαν ή αδιαφορούν να κάνουν οικογένεια : " Δε γίνεται να έχω 2 πτυχία και 2 μεταπτυχιακά και να δουλεύω 10 ώρες / μέρα για 1000 ευρώ ώστε το κράτος μαζί με την τράπεζα να μου πάρει τα 850 ", λένε. Κάθαρσις υπάρχει; Σε κάθε τραγωδία υπάρχει, εκτός αν η τραγωδία δεν ολοκληρώθηκε ακόμα. Και είναι έτσι, δυστυχώς, γιατί δεν υπάρχει εθνική ενότητα. Θα έρθει κι άλλο κακό αργά ή γρήγορα μέχρι με τη βία, όπως στις αρχές του 20ου αιώνα, η ηγεσία να πάρει ορθή πορεία πάλι. Εκτός και αν ως εκ θαύματος οι εθνοφωστήρες κάνουν όλοι μαζί, χωρίς ο ένας να καραδοκεί να φάει τον άλλο, κάποια τολμηρά βήματα: 1. Κανείς να μην ανακηρύσσεται υποψήφιος νομοθέτης χωρίς πτυχίο πολιτικών επιστημών και

Για να παραφράσω το γνωστό άσμα του αείμνηστου Τζίμη Πανούση, το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες συνοψίζεται στη φράση «γεννάτε ... γιατί χανόμαστε». Την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα έχασε περί το 1 εκατομμύριο πληθυσμού της ως οικονομικούς μετανάστες κυρίως προς τη βόρεια Ευρώπη και Ηνωμένο Βασίλειο-ΗΠΑ-Καναδά. Δημογραφικά για την ώρα αυτό δεν αποτυπώνεται, διότι στη χώρα μας διαβιούν σχεδόν ισάριθμοι μετανάστες και πρόσφυγες, νόμιμοι ή και έχοντες την υπηκοότητα κατά περίπου 60% και εξ’αυτών οι 100.000 είναι ηλικίας άνω των 50 ετών. Μάλιστα ακόμα 100.000 εισήλθαν την τελευταία πενταετία, παράτυπα ή μη. Το πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες που μετανάστευσαν προξενούν τριπλάσια δημογραφική ζημιά, διότι αφ’ενός μεν δεν προβλέπεται να επιστρέψουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε καν αποσκοπούν σε κάτι τέτοιο και οι ίδιοι, αφ’ετέρου δε επειδή είναι επί το πλείστον σε ηλικίες τεκνοποίησης. Έτσι σε βάθος δεκαετίας η χώρα μας θα έχει απωλέσει του

44 χρόνια από την ίδρυσή του, το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ περιορίζεται στο 1/7 της παλαιάς του ισχύος. Οι Ευρωπαίοι αποκάλεσαν το φαινόμενο της απότομης συρρίκνωσης της εκλογικής ισχύος «PASOK-ification». Ελληνιστί «από δήμαρχος, κλητήρας». Είναι με άλλα λόγια η πτώση από 43,95% το 2009 σε 6,23% το 2015, συνεπεία της ένταξης της Ελλάδας στο μνημόνιο, του εξαναγκασμού του προέδρου του και εν ενεργεία τότε πρωθυπουργού σε παραίτηση, του διορισμού μη αιρετού πρωθυπουργού αντ’ αυτού και της σύμπλευσης του αντικαταστάτη του στην ηγεσία του κινήματος με τη Δεξιά, με αντάλλαγμα την υπουργοποίησή του. Ούτε ο μέσος ψηφοφόρος, ούτε ο απλός βουλευτής το κατάπιαν εύκολα αυτό. Μεταπήδησαν στη νυν κυβερνώσα παράταξη ή σε όμορους πολιτικούς σχηματισμούς και νεοϊδρυθέντα εξωκοινοβουλευτικά σχήματα. Είναι γνωστά όλα αυτά. Και λογικά : «γιατί να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ» σκέφτεται ο ψηφοφόρος, «αφού θα συμπορευτεί με τη Δεξιά ; Θα ψηφίσω απευθείας Δεξιά». Ο ψηφοφόρος, δε, που έχει ιδεολογική αλλεργία

Είναι, νομίζω, σαφές πλέον ότι όλο και περισσότεροι πολίτες δυτικών χωρών εκδηλώνουν μία απέχθεια ή, στην καλύτερη περίπτωση, επιφυλακτικότητα προς τους δημοκρατικούς θεσμούς. Τους ταυτίζουν με «εργαλεία» νομιμοποίησης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης και ενσυνείδητα τους περιφρονούν ή τους κατηγορούν ευθέως. Μία ματιά στα social media το διατρανώνει αυτό. Λίγο πιο παλιά, στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, θα ήταν ίσως αρκετό το επιχείρημα « ναι, αλλά χωρίς θεσμούς είμαστε ζούγκλα ». Δυστυχώς δεν αρκεί πια. Εν καιρώ κρίσης, εύκολη είναι η απάντηση « ήδη ζούγκλα είμαστε » ή « αφού δεν προσφέρουν τίποτα, ας γίνουν όλα ίσωμα να πάμε πάλι από την αρχή ». Άρα δεν πείθει. Ο λόγος είναι ότι, σε καιρό ισχνών αγελάδων, οι λαοί πιστεύουν ευκολότερα ότι η δημοκρατία έχει άσχημο πρόσωπο : αυτό της κερδοφορίας των ολιγαρχών και των αφεντικών. Το γεγονός ότι δεν είναι ακριβώς έτσι δεν έχει σημασία, όταν του άλλου του έχει χαλάσει η ζωή και η καθημερινότητά του τον διδάσκει