Σύγχρονος Ελληνικός Ρεαλισμός

Προ 8 περίπου μηνών εξελέγη μετά από μία δεκαετία και πάλι μονοκομματική κυβέρνηση, αξιοποιώντας αφ’ενός τη μνημονιακή φθορά της απελθούσης κι αφ’ετέρου μία ακραία προεκλογική ρητορική που έκανε λόγο για «εθνομηδενιστές», «μειοδότες», «πουλημένους» και άλλα συνθήματα εμφυλιακού τύπου που δεν είχαν ειπωθεί ούτε καν στην «Δίκη των Έξ», πολύ δε περισσότερο στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό. Σκοπό, βεβαίως, είχαν την αυτοδυναμία του νεομητσοτακισμού και ο στόχος επετεύχθη, ενώ ως νίκη ήταν από χρόνια μαθηματικώς βέβαιη εξαιτίας της υπογραφής του τρίτου μνημονίου και μόνον. Κατόπιν αυτού, το αναμενόμενο ήταν να ακολουθηθεί η παλαιά γνωστή συνταγή «λιγότερα συνθήματα, πιο πολλή δουλειά», κάτι για το οποίο προϊδέαζε η συγκρότηση μίας αρκετά ικανής ομάδας τεχνοκρατών. Η εαρινή αυτοδυναμία έφερε στο κοινοβούλιο - εξαιτίας της καλπονοθευτικής ενισχυμένης αναλογικής νομοθεσίας - και πάλι πολλούς …Τιτάνες της πολιτικής επιστήμης, όπως τη Νόνη Δούνια, την (ρήτορα) Κατερίνα Μονογυιού, του

Τις πρώτες ημέρες του έτους δημοσιεύθηκε σε πληθώρα ειδησεογραφικών sites και σε εφημερίδες μία έρευνα, σύμφωνα με την οποία σχεδόν έξι στους δέκα συμπολίτες μας αισθάνονται ότι απειλείται στο άμεσο μέλλον η εθνική ταυτότητα των νεοελλήνων. Η διαπίστωση αυτή είναι εσφαλμένη. Θα ίσχυε ενδεχομένως αν η μεταπολιτευτική εθνική ταυτότητα ευθυγραμμιζόταν σε κάποιον βαθμό με το αρχέτυπο του (ιδεατού) Έλληνα της αριστοτελικής μεσότητας και της κλασικής παιδείας, αυτό το τόσο ουτοπικό γνώρισμα που αρέσκονταν οι παλαιάς κοπής λόγιοι να αποκαλούν «αρχοντιά». Όμως η ψυχική καλλιέργεια και το βάθος ηθικής στόφας δεν είναι τα πρωταρχικά χαρακτηριστικά της, εν τω παρόντι, εθνικής μας ταυτότητας. Ο μέσος νεοέλληνας, αντί να διακρίνεται από «ευγενή ανωτερότητα», ακόμα και αν συχνά νομίζει για τον εαυτό του κάτι ανάλογο, τουναντίον κατά κανόνα : Είναι εκείνος ο υποκριτής , που κόπτεται μεν και διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι όντως επιθυμεί την αξιοκρατία σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, ωστόσο π