Σύγχρονος Ελληνικός Ρεαλισμός

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ακούγαμε στα δελτία ειδήσεων να προαναγγέλεται "ο αιώνας της Τουρκίας". Ο επί δυο δεκαετίες ηγέτης της γείτονος, ο υπερφίαλος κ.Ερντογάν, έσπευδε να την αναγορεύσει σε περιφερειακή υπερδύναμη η οποία προετοίμαζε το έδαφος για την απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου και δεν έχανε ευκαιρία να τονίσει τις εκτοξεύσεις δορυφόρων και τις πομπώδεις παρεμβάσεις του στα διεθνή fora.  Με ύφος χιλίων καρδιναλίων και αυτοπεποίθηση μυρίων λεόντων, πραγματοποιούσε "προληπτικές εισβολές" στη -ρημαγμένη από τον εμφύλιο πόλεμο- Συρία, ανελέητους βομβαρδισμούς στα κουρδικά προπύργια και χρηματοδοτούσε τρομοκρατικές φατρίες στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια και Υποσαχάρια Αφρική και την Αίγυπτο. Έφθασε στο σημείο να διακόψει πρόσκαιρα τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, να υποδαυλίζει τη σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, να εμποδίζει την ένταξη Σκανδιναβικών χωρών στο ΝΑΤΟ, να απειλεί την Κύπρο με προσάρτηση των κατεχομένων ή νέα εισβολή και να υπόσχεται

  Πριν από δύο χρόνια, από τον ιστότοπο της Huffington Post  στο άρθρο μου « Το φιλί του Ισκαριώτη | HuffPost Greece ΠΟΛΙΤΙΚΗ ( huffingtonpost . gr ) », είχα διατυπώσει την πεποίθηση ότι τα επόμενα έτη θα αποτελέσουν εποχή εκδήλωσης αναθεωρητισμών, στην δε ολοκλήρωση της περιόδου αυτής « τα συμφέροντα των εμπλεκόμενων θα έχουν ήδη οριοθετηθεί μέσω μιας   νέας ”Γιάλτας”   και   ο φόβος επανάληψης της συγκρουσιακής δεκαετίας θα ”φυλάει τα έρμα” εντός των προσδιορισμένων πια πλαισίων μιας διαρκούς ειρήνης ». Συγκεκριμένα, είχα εστιάσει στην πρόβλεψη ότι « αν η νέα Γιάλτα προκύψει συγκρουσιακά, η περιφερειακή κρίση θα είναι εφιάλτης πυρός και σιδήρου για όσους θα έχουν συμμετάσχει και χαμένος θα είναι για άλλη μία φορά όποιος εξαπολύσει το πρώτο πλήγμα και όποιος δεχθεί το τελευταίο ». Μετά από ένα τρίμηνο καταστροφής σε ευρωπαϊκό έδαφος, με ιστορικές πόλεις της Ουκρανίας γκρεμισμένες, με μουσεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, σχολεία, μαιευτήρια και κατοικίες να υπόκεινται σε "αποναζι

Διανύοντας και επισήμως της εποχή των fake news, η ανθρωπότητα έχει εισέλθει - από δεκαετίας και πλεον - στα χρόνια του "τρελού νερού" κατά τη λαϊκή ρήση. Η τελευταία συνίσταται στον επί Τουρκοκρατίας μύθο κατά τον οποίο, όταν ο Πασάς είχε μάθει ότι θα βρέξει τρελό νερό που θα έκανε τους υπηκόους του να επιθυμούν μια τελείως παράλογη διακυβέρνηση, αρχικά προσπάθησε να αποφύγει να το πιεί, αλλά όταν πλέον, ως μόνος λογικός, κατέστη αντιπαθής στο λαό, αποφάσισε να το αναζητήσει ώστε να τους κυβερνά με τον παραλογισμό που του ζητούσαν.  Όσο ο καιρός περνά, η τεχνολογική πρόοδος στα social media βαθαίνει το τέλμα της ανθρώπινης πρόσβασης στην αντικειμενική πληροφόρηση, τόσο σε καιρούς ειρήνης, όσο και μες στη μήνη του πολέμου. Deepfakes, εικονική μετα-αλήθεια, αποκλεισμοί αιρετικών και non-politically correct θέσεων, αλλά και ωμές χρηματοδοτήσεις εκστρατείας ψευδών ειδήσεων σε προεκλογικές εκστρατείες ή με σκοπό την αιτιολόγηση πολεμικών προπαρασκευών, έχουν πλέον καταστήσει ανέφ

Σε κάποια πολυτελή αίθουσα στο κέντρο των Βρυξελλών, κάτι ζαρωμένα από το φόβο τους ανθρωπάκια με γραβάτες και υπέρκομψα ταγέρ προσπαθούν να ψελλίσουν στρογγυλεμένες και ξύλινες προτάσεις για να σώσουν τα προσχήματα.  Έντρομοι πολιτικοί νάνοι, μοιραίοι και άβουλοι, λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει ο πόλεμος, μίζερα μετρούν τις λιρίτσες τους και τα deals που χάνονται από τις κυρώσεις που δε μπορούν δυστυχώς πια να αποτρέψουν και ιδρώνουν στη σκέψη ότι για λίγο καιρό δε θα μπορούν να τις παρακάμψουν στη νέα δυστοπική εποχή που οι ίδιοι εξεθρεψαν στο πρόσωπο του τυράννου με τον οποίο συναλλάχθηκαν.  Μα δεν είναι οι ίδιοι που απάρτιζαν τα τελευταία 12 χρόνια ένα οικονομικό ιερατείο τόσο ΘΡΑΣΥ; ΔΕΙΛΟΙ τώρα πως κατάντησαν εκείνοι, που εξευτέλιζαν εκλεγμένες ηγεσίες των νοτίων κρατών μελών (και 3 δικές μας μεταξύ τους) με εξοντωτικούς όρους και ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις; Που πήγαν τα τραπεζοπιστωτικά λιοντάρια του 2010, του 2012, του 2015, που αποκαλούσαν PIGS (γουρούνια) τους δημοσιονομικά

Σοκαρισμένος ο μέσος τηλεθεατής-μαζάνθρωπος, καθημερινά παρακολουθεί σε συνεχή ροή την ανακοίνωση ανείπωτων εγκληματικών δράσεων και, έχοντας υποστει ψυχικό μιθριδατισμο από την έξη στα κοινωνικά δίκτυα και τα "όσια διδάγματα" της τραπ μουσικής, δεν αναρωτιέται πλέον ούτε καν "πως καταντήσαμε έτσι;" Στην ημερήσια διάταξη εδώ και χρόνια θα βρει από παιδοκτονίες και κακοποιήσεις, εως παιδεραστές ιερείς, εκπαιδευτικούς και συγγενείς. Συχνά δε και συζύγους ή εραστές που σκοτώνουν χωρίς πολλή σκέψη "σε μια κακιά στιγμή", ή ακόμη συχνότερα μαχαιροβγάλτες συμμορίτες εφήβους και μαφιόζικες εκτελέσεις. Έως και εγκλήματα βγαλμένα από το χρονοντούλαπο περασμένων δεκαετιών, όπως οι βιτριολικές επιθέσεις, οι ομαδικοί βιασμοί με υπνωτικά στο ποτό των θυμάτων, η εμπορία σκληρών ναρκωτικών σε λύκεια και τα χουλιγκάνικα λιντσαρίσματα, έχουν επιστρέψει στο ποινικό δελτίο Τύπου. Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι πλέον ουδείς εκπλήσσεται από την (στατιστικά  αποδεδειγμένη) αύξηση

"Μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι" προέτρεπε τους νεότερους ο Απόστολος Παύλος πριν 2000 χρόνια, καλώντας τους να αποφεύγουν τη διάπλαση της βιοθεωριας τους κατά τα εκάστοτε κελεύσματα του συρμού κάθε εποχής ώστε να υιοθετούν μια στιβαρή στάση ζωής έναντι των εναλλασσόμενων παραστάσεων μιας ρευστής πραγματικότητας. Στον υπερκαταναλωτικο μοντέρνο κόσμο, όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής εκμηδενιζεται ασφυκτιωντας υπό τη ραγδαία ρευστότητα που επιβάλει ο συνδυασμός υπερπληθυσμού και εικονικής/διαδικτυακής πραγματικότητας, πράγματι συσχηματιζεται το νεανικό modus vivendi του μαζανθρώπου μέσα στο καλούπι του αμοραλισμού με την πρώτη ύλη της απαξίωσης των θεμελιακών αξιών του Διαφωτισμού. Η μακιαβελικη πειθώ της ισχύος προβάλλεται ως αυταπόδεικτα προτιμότερη από την ισχύ της πειθούς. Η μιντιακη εγωπάθεια αναγνωρίζεται ως ωφελιμότερη της εκπαιδευτικής καλλιέργειας. Ο πρόσκαιρος θαυμασμός των αγνώστων τρίτων (που κατα βαθος δεν δίνουν δεκάρα αν αύριο θα ζούμε ή όχι για να μας κάνουν πάλι &

Είναι, νομίζω, ώριμη η συγκυρία να κάνουμε μια αυτοκριτική ως λαός.  Από παλιά ακουγόταν (συνήθως από τους  γνωστούς “Δεν-ειμαι-ρατσιστης-αλλα-…”) η λοιδορία για τους μουσουλμανικούς λαούς ότι καταπιέζουν το γυναικείο φύλο και, ομολογουμένως, όλο και περισσότερο μου φαίνεται τρομακτική η διαπίστωση ότι η “αγνή χριστιανική κοινωνία μας" ομοιάζει προς το "τέρας" που διατυμπανίζει ότι αντιμάχεται σε ιδεολογικό-θρησκευτικό επίπεδο.  Κατ’ αρχήν οφείλω να συμπαρασταθω στις προσωπικότητες που στέκονται στην ανάγκη (sic) “να μάθουμε στα αγόρια μας να σέβονται τις γυναίκες”, αλλά και να επισημάνω ότι ο ευγενής αυτός αγώνας της ελληνίδας μάνας μάλλον θα πέσει στο κενό. Αιτία είναι ότι για κάθε μία συνετή μητέρα, θα υπάρχουν στην Ελλάδα δέκα πατεράδες που θα μεγαλώνουν “καλύτερα νταήδες παρα ντιντηδες" διότι “καλύτερα να μάθει να ρίχνει ξύλο ο γιός, παρά να τρωει".  Αλλά έστω, για χάρη υποθέσεως εργασίας, να γίνει δεκτό ότι μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε δόθηκε.

Θεωρώ αυτονόητο ότι όσοι ασκούμε το νομικό λειτούργημα τα τελευταία 20 (τουλάχιστον) χρόνια, έχουμε ακούσει σε κάποιο χρονικό σημείο της καριέρας μας την ειρωνεία «Έλα μωρέ, που έχετε ανάγκη και εσείς οι δικηγόροι! Μην τρελαθούμε κιόλας».  Δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για ποιους λόγους ο μέσος συνάδελφος νομικός, μεταμνημονιακά είναι ένας κακοπληρωμένος, υπερφορολογημένος «άνθρωπος για όλες τις δουλειές», που δουλεύει σε καθημερινή βάση υπερωρίες και ακόμα και τα Σαββατοκύριακα είναι διαρκώς στο τηλέφωνο. Με αφορμή, όμως, το δημόσιο διάλογο περί παρενοχλήσεων στον εργασιακό χώρο, οφείλω να επισημάνω ότι αυτή η παθογένεια όχι μόνον είναι απολύτως υπαρκτή στον – κατά τη φαντασία κάποιων που τη δικηγορία την ξέρουν μόνο μέσω των χολιγουντιανών παραγωγών – …“λαμπερό χώρο της Θέμιδος”, αλλά είναι μάλιστα και πολυσχιδής, αδιάλειπτη και χρόνια. Δεν συμβαίνει μόνον άπαξ, από ένα μεμονωμένο άτομο ή με μία και μοναδική μορφή (δηλαδή τη σεξουαλική βία). Έχει τόσες πολλές εκφάνσεις, που δε

 Το πανδημικό έτος 2020 άφησε έντονη την αίσθηση της κατάθλιψης. Αν για τον πλανήτη το κυρίαρχο αίσθημα ήταν ο ζόφος, για την Ελλάδα ήταν χωρίς αμφιβολία η κορύφωση της παρακμής του λαού μας. Μία κορωνίδα σαπρότητας μετά τα δεκαετή μνημονιακά αδιέξοδα. Όσο και αν θέλει κάποιος να εξωραΐσει στα social media ή στα ΜΜΕ την περίσταση, στο πρώτο εξάμηνο του 2021 είναι πλέον διάχυτη στην κοινωνία η αίσθηση περί « σήψης στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας ». Όχι ως συνωμοσιολογική επωδός αλλά ως ορατή πια βιοθεωρία χαραγμένη στα βλέμματα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, των συγγενών και φίλων. Δε θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι μετά από 18 αγωνιώδεις μήνες, η κούραση των πολιτών είναι έτοιμη να προσλάβει χαρακτηριστικά αποζήτησης εκτόνωσης για την απώλεια της ζωής που κάποτε είχαν.  Άνθρωποι καταχρεωμένοι μετά από 10 έτη λιτότητας και περικοπών, το τελευταίο ενάμισι έτος εργάστηκαν συνολικά 5 - 6 μήνες ή έχασαν τις δουλειές τους, δεν πήγαν διακοπές και βρέθηκαν επανειλημμένα σε κατ’ οίκον περι

Το έγκλημα είναι από τα ελάχιστα πράγματα μη δεκτικά κατηγοριοποίησεως σε συντηρητικά ή προοδευτικά. Συνιστά ενύλωση της αδικίας που υπόκειται ο άνθρωπος από άνθρωπο. Διακρίνεται απλώς σε πταισματικό, πλημμεληματικό ή κακουργηματικό ποινικό αδίκημα, με μόνο γνώμονα το βαθμό παραβατικής απαξίας. Υπό το φώς της δημοσιότητας μεμονωμένων πολύκροτων υποθέσεων και με αιτίαση ότι η ετυμηγορία επί τινών ποινικών δικών δε συνάδει με το περι δικαίου αίσθημα, παραγνωρίζεται ενίοτε ότι στο κράτος δικαίου, κατά κανόνα απαρέγκλιτο, ο δικηγόρος απλώς επικαλείται τη διάταξη νόμου, ο εισαγγελέας την προτείνει, ο δικαστής της εφαρμόζει και η αστυνομική αρχή την εκτελεί . Ουδείς εξ αυτών την δημιουργεί ώστε να λεχθεί ότι φέρει τάχα ευθύνη για την όποια ασύμμετρη κρίση. Εντούτοις, η κατανοητή αυτή ρητορική υποκρύπτει μία αλήθεια : το κοινωνικό αίτημα για σκλήρυνση του ποινικού πλαισίου εν γένει. Εν αντιθέσει προς τις περασμένες δεκαετίες της επίπλαστης ευμάρειας, η μνημονιακή δεκαετία επέφερε την παρ