Η παρακμή του λαού μας
Το πανδημικό έτος 2020 άφησε έντονη την αίσθηση της κατάθλιψης. Αν για τον πλανήτη το κυρίαρχο αίσθημα ήταν ο ζόφος, για την Ελλάδα ήταν χωρίς αμφιβολία η κορύφωση της παρακμής του λαού μας. Μία κορωνίδα σαπρότητας μετά τα δεκαετή μνημονιακά αδιέξοδα. Όσο και αν θέλει κάποιος να εξωραΐσει στα social media ή στα ΜΜΕ την περίσταση, στο πρώτο εξάμηνο του 2021 είναι πλέον διάχυτη στην κοινωνία η αίσθηση περί « σήψης στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας ». Όχι ως συνωμοσιολογική επωδός αλλά ως ορατή πια βιοθεωρία χαραγμένη στα βλέμματα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, των συγγενών και φίλων. Δε θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι μετά από 18 αγωνιώδεις μήνες, η κούραση των πολιτών είναι έτοιμη να προσλάβει χαρακτηριστικά αποζήτησης εκτόνωσης για την απώλεια της ζωής που κάποτε είχαν. Άνθρωποι καταχρεωμένοι μετά από 10 έτη λιτότητας και περικοπών, το τελευταίο ενάμισι έτος εργάστηκαν συνολικά 5 - 6 μήνες ή έχασαν τις δουλειές τους, δεν πήγαν διακοπές και βρέθηκαν επανειλημμένα σε κατ’ οίκον περι