Η Ελλάδα της "ήσσονος ποινής"
Το έγκλημα είναι από τα ελάχιστα πράγματα μη δεκτικά κατηγοριοποίησεως σε συντηρητικά ή προοδευτικά. Συνιστά ενύλωση της αδικίας που υπόκειται ο άνθρωπος από άνθρωπο. Διακρίνεται απλώς σε πταισματικό, πλημμεληματικό ή κακουργηματικό ποινικό αδίκημα, με μόνο γνώμονα το βαθμό παραβατικής απαξίας. Υπό το φώς της δημοσιότητας μεμονωμένων πολύκροτων υποθέσεων και με αιτίαση ότι η ετυμηγορία επί τινών ποινικών δικών δε συνάδει με το περι δικαίου αίσθημα, παραγνωρίζεται ενίοτε ότι στο κράτος δικαίου, κατά κανόνα απαρέγκλιτο, ο δικηγόρος απλώς επικαλείται τη διάταξη νόμου, ο εισαγγελέας την προτείνει, ο δικαστής της εφαρμόζει και η αστυνομική αρχή την εκτελεί . Ουδείς εξ αυτών την δημιουργεί ώστε να λεχθεί ότι φέρει τάχα ευθύνη για την όποια ασύμμετρη κρίση. Εντούτοις, η κατανοητή αυτή ρητορική υποκρύπτει μία αλήθεια : το κοινωνικό αίτημα για σκλήρυνση του ποινικού πλαισίου εν γένει. Εν αντιθέσει προς τις περασμένες δεκαετίες της επίπλαστης ευμάρειας, η μνημονιακή δεκαετία επέφερε την παρ