Τα μεγάλα (και άχρηστα) στόματα

Προ 8 περίπου μηνών εξελέγη μετά από μία δεκαετία και πάλι μονοκομματική κυβέρνηση, αξιοποιώντας αφ’ενός τη μνημονιακή φθορά της απελθούσης κι αφ’ετέρου μία ακραία προεκλογική ρητορική που έκανε λόγο για «εθνομηδενιστές», «μειοδότες», «πουλημένους» και άλλα συνθήματα εμφυλιακού τύπου που δεν είχαν ειπωθεί ούτε καν στην «Δίκη των Έξ», πολύ δε περισσότερο στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό. Σκοπό, βεβαίως, είχαν την αυτοδυναμία του νεομητσοτακισμού και ο στόχος επετεύχθη, ενώ ως νίκη ήταν από χρόνια μαθηματικώς βέβαιη εξαιτίας της υπογραφής του τρίτου μνημονίου και μόνον. Κατόπιν αυτού, το αναμενόμενο ήταν να ακολουθηθεί η παλαιά γνωστή συνταγή «λιγότερα συνθήματα, πιο πολλή δουλειά», κάτι για το οποίο προϊδέαζε η συγκρότηση μίας αρκετά ικανής ομάδας τεχνοκρατών.

Η εαρινή αυτοδυναμία έφερε στο κοινοβούλιο - εξαιτίας της καλπονοθευτικής ενισχυμένης αναλογικής νομοθεσίας - και πάλι πολλούς …Τιτάνες της πολιτικής επιστήμης, όπως τη Νόνη Δούνια, την (ρήτορα) Κατερίνα Μονογυιού, τους (κάθε άλλο παρά μετριοπαθείς) Πλεύρη, Μπογδάνο, Μαρκόπουλο και διάφορα άλλα «μπουμπούκια», τα οποία σε όλο μεν το φάσμα των κομμάτων παρασιτούν, αλλά λόγω του Bonus εδρών, υπεραφθονούν στο αυτοδύναμο κόμμα. Αυτό σημαίνει ότι η ψήφος σε κόμμα εκτός βουλής είναι μηδαμινής αναγνώρισης, στο πέμπτο ή έκτο κόμμα είναι κάποιας βαρύτητας όντως, πολλαπλάσιας όμως στο αυτοδύναμο κόμμα. Απλά και ωμά, αυτή είναι η αλήθεια της ενισχυμένης αναλογικής: η ανισότητα ψήφου. Τα εκάστοτε γραφικά πρόσωπα και συμβάντα είναι μόνον η κορωνίδα του λάθους. Αυτό ισχύει και για όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν και πολύ περίσσότερο για τις αυτοδύναμες. «Τουλάχιστον οι υπόλοιποι αξίζουν, οπότε θα δουλεύουν χωρίς πολλά - πολλά λόγια» θα έλεγε κανείς. Εντάξει, η δουλειά τους θα κριθεί στο τέλος, αλλά το «χωρίς πολλά λόγια» έχει ήδη κριθεί σε 8 μήνες. Ας μου επιτραπεί να μην παραθέσω ονόματα των υπουργών που έκαναν τις κάτωθι ευφυείς δηλώσεις. Ο νοών νοείτο.

• Δεν είχε περάσει μία εβδομάδα από τις εκλογές και ακούστηκε η φράση «όσοι δε χτυπάνε εισιτήριο στο Μετρό πρέπει να νιώθουν ως αποβράσματα». Άραγε ο πορφυρογέννητος μπούλης που το ξεστόμισε, έχει τύχει ποτέ να μην έχει χρήματα ούτε για έναν καφέ, να πάει σούπερ-μάρκετ ή για να βάλει βενζίνη στα τέλη του μήνα ; Πιθανότατα όχι, διότι κατάγεται από σόι χρυσοκάνθαρων.

• Ένας άλλος υπουργός στα τέλη του 2019 θεωρούσε λογικό να ζει ένας πολίτης με καθαρά έξοδα 200 € το μήνα. Τι να μει κανείς για αυτό… Ίσως καλύτερα θα ήταν να δήλωνε «αν ο λαός δεν έχει ψωμί να χορτάσει, τότε ας βρει να φάει παντεσπάνι». Λογικό, διότι τυγχάνει ξακουστός βασιλο-χουντικός, με ιδεολογία εντελώς υποτιμητική έναντι της άπορης "πλέμπας".

• Τρίτος “οξυδερκής” γραβατωμένος τζιτζιφιόγκος ανακάλυψε ότι «στα χρόνια της Κρίσης όλο το μάρμαρο το πλήρωσαν οι Τράπεζες, αν και είχαν κι αυτές ευθύνες». Αναρωτιέμαι ποιά επιχειρήματα θα αράδιαζε (όχι, βέβαια, ο δανδής αυτός υπουργός, είμαι διαχρονικά κατά της βίας) ο κάθε ψηφοφόρος του στον νέο-άστεγο της Κυψέλης, στον πατέρα μίας έφηβης κοπέλας που λιποθυμά από την πείνα στην Πάτρα, στα σπίτια στα Πατήσια ή στο Πέραμα που περνάνε χειμώνα δίχως καν ηλεκτρισμό ή θέρμανση, στους πενηντάρηδες μακροχρόνια ανέργους από τα Σεπόλια που τρέφονται με υπολείματα στους κάδους σκουπιδιών. Μάλλον δε θα τους έπειθε. Αν πάντως ενοχλεί τον μέσο δεξιό ψηφοφόρο η “αντιπολίτευση για τα μαγκάλια”, ας ενημερωθεί ότι και “η ρητορική της Εκάλης και της Μυκόνου” διεγείρει τα λαϊκιστικά αντανακλαστικά.
  

• Ακόμα και στα έθνικα θέματα, αρίστευσε πάλι η “πατριωτική” ηγεσία, όταν παθητικά αμήχανη δικαιολόγησε άμεσα την πορεία του τουρκικού ερευνητικού πλοίου Oruc Reis μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα με το άκρως φαιδρό επιχείρημα ότι τάχα έπλεε ακυβέρνητο σε θύελλα …5 ολόκληρων μποφόρ και έπειτα με το ακόμα ιταμότερο ότι τάχα προέβη σε δήθεν αβλαβή διέλευση έχοντας απλώσει καλώδια υποθαλάσσιων ερευνών σε μήκος 8 χλμ. Τέτοιες (πατριωτικές πάντως) ασυναρτησίες είχαν να ακουστούν από τα Ίμια.
  

• Στα θέματα των φυσικών καταστροφών, όπως π.χ. των πλημμυρών και των δασικών πυρκαγιών η νέα τάση εδώ κι ένα εξάμηνο είναι ότι αποτελούν εκφάνσεις της κλιματικής αλλαγής δια των πλέον επίσημων κυβερνητικών δηλώσεων, ενώ πριν δέκα μήνες έφταιγαν οι ανίκανοι τοπικοί άρχοντες, που έπρεπε να αντικατασταθούν με γαλάζιους δημάρχους και περιφερειάρχες. Όπερ και εγένετο. Στο μεταξύ, ωστόσο, τον Αύγουστο οι δασικές πυρκαγιές έσπασαν ρεκόρ δωδεκαετίας και φυσικά τα ΜΜΕ δεν έκαναν ξανά ορυμαγδό.

• Στο μεταναστευτικό χάος των εβδομήντα σχεδόν χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που ζουν χειμωνιάτικα σε σκηνές στα νησιά, η κυβερνητική γραμμή είναι ότι φταίει η απελθούσα ηγεσία που κληροδότησε το πρόβλημα. Περίεργο πράγμα που ο (εκ της Δεξιάς προερχόμενος και νυν ανεξάρτητος) Περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου επισήμανε – και μάλιστα στον μητσοτακικό τηλεβόα SKAI – ότι ενώ πέρυσι τέτοια εποχή η Μόρια είχε 7.000 ανθρώπους στιβαγμένους (όντως πολλούς) τώρα έχει φτάσει τα 30.000 άτομα. Περίεργο και το να φταίει η αντιπολίτευση «που, όταν κυβερνούσε, τους προσκαλούσε να έρθουν», αλλά οι μετανάστες πλήθυναν όταν πιά αυτή έχασε την εξουσία.
  

• Η υπουργική δήλωση, πάντως, που κατατρομοκράτησε τον κόσμο ήταν ότι «η προστασία της πρώτης κατοικίας είναι ζημιογόνος, δεν υπάρχει σε καμία προηγμένη οικονομία και ούτε πρέπει να υπάρχει». Αυτό δείχνει και μία σειρά προθέσεων για την εκτίναξη των πλειστηριασμών πρώτων κατοικιών μετά το Πάσχα. Είναι απορίας άξιον πως θα αιτιολογηθεί αυτό στον οικογενειάρχη που θα στερείται το σπίτι του, επειδή έχασε τη δουλειά του ή επειδή κάποιο ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ με το «έτσι θέλω» του μείωσε στο μισό ή στα 2/3 το μισθό, ή του «έφαγε» τις υπερωρίες και τα δώρα εορτών. Πολύ δύσκολα μία επιδότηση ενοικίου 200-300 € θα αρκεί προς τούτο, όπως δήλωσε ο ίδιος υπουργός ότι θα δωθεί αντισταθμιστικά της απώλειας των κατοικιών. Μέσα στο επόμενο έτος οι νέο-άστεγοι θα βλέπουν προσφυγικές οικογένειες να εγκαθίστανται σταδιακά σε τριετές βάθος σε άδεια διαμερίσματα μέσω ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και κρατικών εγγυήσεων, γεγονός που θα οξύνει τα ξενοφοβικά αντανακλαστικά μίας ήδη ταλαιπωρημένης κοινωνίας. Το σημαντικότερο, όμως, είναι τούτο : η μη χορήγηση αυτής της «παρηγοριάς στον άρρωστο» πριν την εκπλειστηρίαση της πρώτης κατοικίας που θα μπορούσε να αποτρέψει την απώλειά της, αλλά μετά και υπό τύπον πρόσκαιρης επιδότησης γεννά ήδη εύλογα ερωτήματα σχετικά με την ύπαρξη συνεννόησης κάτω από το τραπέζι και με το αζημείωτο μεταξύ κυβερνητικών στελεχών και αρπακτικών των funds και των μεγαλομεσιτών. Η επίκληση της κοινοτικής νομοθεσίας περί δήθν απαγόρευσης των κρατικών ενισχύσεων, ειδικά τώρα που δεν υφίσταται μνημόνιο, αποτελεί απλά - κατά τη νομική μου εκτίμηση - ένα πρόσχημα, διότι θα ηδύνατο να παρακαμφθεί μέσω της χορήγησης βοηθήματος αλληλεγγύης δια ένταξης αυτών των δανειοληπτών στις ευπαθείς ομάδες ή χορήγησης ισόποσης μηνιαίας ελάφρυνσης φόρου. Αντ’αυτού, αφήνονται ακάλυπτοι απέναντι σε μία κακόβουλη αδιαλλαξία των δανειστών.

• Οικτρές και δη στα όρια του απροκάλυπτου ψεύδους (εκείνου, δηλαδή, που ο ψευδόμενος, εν γνώσει του γεγονότος ότι αντιλαμβάνεσαι το ψεύδος, αξιώνει χάσκοντας να το δεχθείς) είναι και οι υπουργικές αιτιάσεις αναφορικά με περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Η επίσημη γραμμή είναι η διάψευση. Δι’ό οι αρμόδιοι υπουργοί και υφυπουργοί έχουν επανειλημμένα υποστηρίξει ότι πρόκειται για «fake news», στιγματίζοντας μάλιστα όσους ρωτούν σχετικά, δια της ταύτισής τους με ομάδες τρομοκρατών ή αναρχικών. Καμία σχέση : οι περισσότερες καταγγελίες προέρχονται από δικηγόρους και εκπροσώπους ανεξάρτητων οργανώσεων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή ακόμα και της διεθνούς αμνηστίας. Τους τελευταίους 6 μήνες αστυνομικοί προσήγαγαν μαθητές γυμνασίων επειδή είχαν πάει στο ΑΕΛΛΩ ΣΙΝΕΜΑ να δουν οσκαρική ταινία, εισέβαλαν σε νυχτερινό κέντρο στο Γκάζι πραγματοποιώντας επί ώρες σωματικούς ελέγχους σε εφήβους και φοιτητές, γρονθοκόπησαν μαθητή δημοτικού, υπέβαλαν σε εξευτελισμό μία γυναίκα με διανοητική υστέρηση καταβρέχοντας και βιντεοσκοπώντας την, ξεγύμνωσαν μήνα Δεκέμβρη έναν ακτιβιστή πίσω από το Πολυτεχνείο και μία φοιτήτρια μέρα μεσημέρι (!) μέσα στην Πατησίων μπροστά στην ΑΣΟΕΕ για σωματική έρευνα σε κοινή θέα, δίχως εισαγγελικό ένταλμα εισέβαλαν στην οικία του σκηνοθέτη Ινδαρέ και έστειλαν στο νοσοκομείο τον ίδιον και τον (δικηγόρο) γιό του και άνοιξαν πυρ μέσα σε κλαμπ του Βοτανικού επειδή τσακώθηκαν με τους πορτιέρηδες για τα μάτια μίας σερβιτόρας. Αυτοί δεν είναι επαγγελματίες αστυνομικοί που τα έκαναν αυτά. Αυτοί ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ λέγονται ΜΠΑΤΣΟΙ : είναι χουντικοί εν δυνάμει δολοφόνοι. Όμως υπάρχουν βουλευτές και υπουργοί που, ενώ παρουσιάστηκαν βίντεο της δράσης τους, τους καλύπτουν με δηλώσεις τους, αν και έχουν πλήρη εικόνα. Ή το πολύ – πολύ διατάζουν μία ΕΔΕ που τους βγάζει «λάδι» σε ανύποπτο χρόνο. Τους αξίζουν παράσημα ανοιχτής παλάμης!
  

• Λόγια, πολλά λόγια, απερίσκεπτα πολλές φορές και δίχως συναίσθηση από αυτούς που τα ξεστομίζουν ότι πλέον είναι υπουργοί ή βουλευτές αυτοδύναμης ηγεσίας. Φαμφάρες ιδεοληπτικές και αναχρονιστικές, μια νέο-εμφυλιακή ανακύκλωση ξεπερασμένων διλημμάτων. Εν έτει 2020 θυμήθηκαν βουλευτές στην Ελλάδα τον ξεχασμένο νόμο περί αμβλώσεων. 35 χρόνια μετά! Σαν τάχα να στοιχίζει πολύ για κάποια νέα ή και έφηβη κοπέλα να πεταχτεί με 50 € στη Ρώμη να κάνει εκεί την έκτρωση ή να δώσει τριπλή ή οκταπλή αμοιβή σε έναν γιατρό-αλμπάνη να της την κάνει στα μουλωχτά ή κατ’οίκον. Σα να θέλουμε να γεμίσουν πάλι τα ιδρύματα με παιδιά πεταμένα ή να αυξηθούν οι επιλόχειες παιδοκτονίες, με πρόσχημα την υπογεννητικότητα. Για να σωθούν οι τράπεζες διετέθησαν δεκάδες δισ. , αλλά για να μη φύγουν οι νέοι γονείς έξω ή για να δοθούν επιδόματα κρατικής αρωγής ανά μήνα σε κάθε μία άγαμη μητέρα δε δίνει κανείς φράγκο. Τώρα θυμήθηκαν το αγέννητο παιδί, αν όμως γεννηθεί θα είναι η άγαμη μητέρα δακτυλοδεικτούμενη ως αήθης, άνεργη, χωρίς λεφτά, κατεστραμμένη στην προσωπική της ζωή πριν κλείσει τα είκοσι. Για τέτοιο κολοσσιαίο δίλημμα μιλάμε στη στάθμιση ενός κοριτσίου 16, 17 ή 20 χρονών. Ενώ στις βόρειες χώρες λαμβάνει τόσο ισχυρή υποστήριξη παγίως, ώστε να είναι ζητούμενη εκεί η μητρότητα. Πόσο ισχυρή ; Σα να λέμε κανά-δυό τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις, μη λέμε όλο τα ίδια !
  

• Αλλά η πιο απάνθρωπα ανάλγητη δήλωση ήταν η σχετική με τα περιβόητα «μπάρμπεκιου έξω από τα hot-spots». Ήταν τόση η απαξία της ώστε ακόμα και υπουργοί, αλλά και η ίδια η αδελφή του πρωθυπουργού έσπευσαν να πάρουν αποστάσεις. Το λυπηρότερο όλων ήταν ότι προήλθε από έναν νέο σε ηλικία βουλευτή με νομικές μάλιστα γνώσεις και ο οποίος υπερασπίστηκε το δικαίωμα καθενός να ψήνει φιλέτα και λουκάνικα έξω από έναν καταυλισμό εξαθλιωμένων μεταναστών, που μαστίζονται από πείνα και ψώρα (στον 21ο αιώνα σε ευρωπαϊκό έδαφος!) , ενώ μένουν σε τέντες και παραπήγματα επιπέδου φαβέλας. Μάλιστα αναρωτιόταν με παράπονο αν, το να ασκεί αυτό του το δικαίωμα ένας Έλληνας πολίτης, είναι ακροδεξιο ως άποψη ! Αντί απάντησης : στο φωτογραφικό αρχείο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, δεσπόζει μία εικόνα του κτηνώδους Αδόλφου Χίτλερ να γευματίζει με ψητά και κρασί προ της εισόδου ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Κάτι τέτοιο, όχι, δεν είναι ακροδεξιο. Είναι μισανθρωπικό.
  

• Λόγια και στο επίπεδο της άμυνας και της εθνικής κυριαρχίας, λόγια παχιά και ανούσια. «Θα υπερασπισθούμε κάθε σπιθαμη γης, θάλασσας και αέρα» διαμηνύουν οι ιθύνοντες και προκαλούνται δονήσεις ανατριχίλας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της μεσογείου. Με εξαίρεση τα Ίμια, όπου για πρώτη φορά μετά από το 1997 δεν έγινε ούτε η καθιερωμένη ρίψη στεφάνου για τους φονευθέντες αξιωματικούς και, επίσης, με εξαίρεση την Κύπρο όπου, για πρώτη φορά στα τελευταία 43 χρόνια δεν εστάλησαν μαχητικά της χώρας μας κατά τους εορτασμούς της εκεί Εθνικής Επετείου. Σε ό,τι αφορά δε στην ΑΟΖ του Καστελόριζου…ποια ΑΟΖ ; Προ των εκλογών, η νέα ηγεσία θα την ανακήρυσσε δήθεν, μετά από αυτές όμως «χαιρετίσματα στις κοροϊδάρες». Το ίδιο και για τη συμφωνία των Πρεσπών που ξαφνικά ανακαλύφθηκε η χρησιμότητά της. Και ξαφνικά, εκεί που γίνονται διεθνείς διασκέψεις σχετικά με την Ανατολική Μεσόγειο και εμάς ξεχνούν να μας καλέσουν για πρώτη φορά στα χρονικά, ένας άφρων υπουργός ανακάλυψε πόσο «απομονωμένη διπλωματικά είναι η …Τουρκία» ! Αυτός πρόκειται να διαχειριστεί τυχόν κρίση.

Λόγια πολλά θα περίμενε κανείς από την αντιπολίτευση, αλλά αντ’αυτού σιγή ιχθύος. Σαν να δόθηκε το ελεύθερο για κάνα χρόνο στην αυτοδύναμη ηγεσία να κάνει ότι θέλει, να πει όσες πομφόλυγες επιθυμεί και να πορευθεί μαζί με εμάς στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Βεβαίως έχει η αντιπολίτευση τα ελαφρυντικά τόσο της νωπής της αποδοκιμασίας όσο και της στήριξης της συντριπτικής πλειονότητας των ραδιοτηλεοπτικών και διαδικτυακών διαύλων στο κυβερνόν κόμμα. Εκτιμάται, όμως, ότι απλώς σκοπίμως αφήνει την τελευταία να καρπωθεί τη φθορά του αυτό-εγκλωβισμού της στην προεκλογική της ρητορική των υψηλών προσδοκιών, ιδίως σε ό,τι αφορά στην υπόσχεση καλύτερων μισθών και περισσότερων θέσεων εργασίας, τη στιγμή που οι 2 στους 3 πολίτες δεν έχουν στην άκρη ούτε 1.000 Ευρώ.

Και αυτό ήδη αποδίδει μετά το κουτσουρεμένο φετινό κοινωνικό μέρισμα, την συνακόλουθη καθίζηση της αγοράς κατά την περίοδο Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου, τις σωρηδόν καταλήψεις λυκείων της Αθήνας και τις εξελίξεις στα ακριτικά νησιά και την Πτολεμαϊδα. Ήδη εμπεδώνεται σταδιακά ότι η υπόσχεση καλύτερων ημερών ήταν κενό γράμμα χάριν της βόλεψης ξανά των - γαλάζιων αυτή τη φορά - «ημετέρων», είτε πρόκειται για την ηγεσία του «Τεχνόπολις» με την αναπροσαρμογή μισθού εις το πολλαπλάσιον, είτε για την προεδρία του ΣτΕ, είτε για την ηγεσία της ΕΥΠ. Ότι οι «άριστοι» της ορθοκρισίας του επιτελικού κράτους είναι απλώς ΔΑΠ-ίτικα βύσματα, όπως και πρωτύτερα είχαν άλλες αποχρώσεις. Η βαθμηδόν φθορά έχει αρχίσει να φαίνεται στην κοινωνία, παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα, διότι πολύ απλά τίποτα δεν αλλάζει στην καθημερινότητα του λαουτζίκου. Όσοι θυμούνται τα λόγια μου τον περασμένο Ιούνιο, ίσως μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους τη φράση «θα κερδίσει τις εκλογές η Δεξιά, αλλά μετά από ένα-ενάμιση χρόνο θα τη βρίζουν όλοι». Είναι η έξυπνη low-cost τακτική του ώριμου φρουτου της εξουσίας, που πέφτει μόνο του με τον καιρό στα χέρια όποιου το περιμένει αντιπολίτευόμενος. Με μία διαφορά : αν οι εξελίξεις φέρουν αναπόδραστη την ανάγκη συγκυβέρνησης για τον μετερχόμενο αυτής της τακτικής, η σιωπή του χαρακτηρίζεται ως συνενοχή και τελικά κερδισμένος εκ της φθοράς αμφοτέρων βγαίνει όποιος αρθρώνει πάλι την πιο ακραία ρητορική.

Για την ώρα πέρα από ανούσια λόγια και θριαμβολογίες, ουσία μηδέν. Ούτε οι μισθοί έχουν ανακτήσει έστω στο ελάχιστο την ανταγωνιστικότητά τους, ούτε το brain drain έχει ανασχεθεί, ουσιώδεις φορολογικές και ασφαλιστικές ελαφρύνσεις ακόμα αναμένονται, η στασιμότητα στην επένδυση του Ελληνικού παραμένει, όπως και ο νόμος Παρασκευόπουλου (που δήθεν έφταιγε για όλα), ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι στη Βόρεια Ελλάδα, στη ΔΕΗ, στον πρώην ΟΤΕ και στον τραπεζικό τομέα αγωνιούν για τη δουλειά τους. Κάποιοι και για τα σπίτια τους. Κι όμως τα φώτα της δημοσιότητας από τα αργυρώνητα ΜΜΕ εστιάζουν στο ποδόσφαιρο και στους εορτασμούς της Γιάννας ! Κουβέντα για τους επερχόμενους πλειστηριασμούς από την Πρωτομαγιά και μετά, αφού θα στερηθούν το φαΐ μόνο τα "άχρηστα στόματα" και όχι κάποιος σημαντικός (π.χ. κανένας νεόπλουτος περιφερειάρχης, λέμε τώρα) το χαβιάρι ή τις χρυσαφένιες κουρτίνες του. Και να ήταν αυτό μόνο… Το περισσότερο έδαφος έχει χαθεί στα θέματα της διεθνούς σκηνής, σα να προετοιμάζει η αμηχανία για νέο μοτίβο όξυνσης στην ΑΟΖ.

Εκεί οι λαλίστατοι υπουργοί επιδεικνύουν άκρα του τάφου σιωπη. Το βλέπουν να έρχεται αλλά το ξορκίζουν με το να μη μιλούν γι’αυτό. Το ίδιο και η αντιπολίτευση, διότι γνωρίζει ότι ίσως της απαιτηθεί να μετάσχει στη νέα μορφή διακυβέρνησης ειδεμη ίσως κατηγορηθεί για αντεθνική στάση εκ νέου. Τα μικρότερα κόμματα δεν έχουν κάποια αξιόλογη στάση να επιδείξουν μέχρι στιγμής, πέρα από αοριστίες λόγω της μη ενημέρωσής τους ή της αδυναμίας να εκφέρουν σαφή τεκμηριωμένη άποψη. Εξαίρεση συνιστούν δύο φωνές, άσχετες εντελώς αναμεταξύ τους.

Η πρώτη είναι του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, ο οποίος έχει από καιρό τονίσει ρητά ότι η χειραγωγήση της χώρας μας από τους δυτικούς επικυρίαρχους υπό τύπον υπεργολαβίας μέσα στην τρέχουσα δεκαετία θα εμπλέξει τις ένοπλες δυνάμεις Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά και άλλες χώρες, σε ένοπλη ρήξη για λογαριασμό των εγχώριων και κυρίως των βορειοατλαντικών ελίτ. Ο κ. Κουτσούμπας, μάλιστα, εκτιμά (και ορθώς μάλλον) ότι η κατάσταση αυτή θα είναι γενικευμένη αφ’ενός και παρατεταμμένη εις βάρος των λαών της ευρύτερης περιοχής τα επόμενα χρόνια, αφ' ετέρου δε τυχόν παραχωρήσεις και εθνικές υποχωρήσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θα εντείνουν αντί να κατευνάσουν την τουρκική επιθετικότητα τα ερχόμενα έτη.

Η δεύτερη φωνή είναι του πρώην Υπουργού Παιδείας κ. Πέτρου Ευθυμίου, ο οποίος σε αντίθεση με το κλίμα εφησυχασμού και κατευνασμού που διαχέεται ως δια μαγείας, ενώ οι προκλήσεις έχουν γεωμετρικά αυξηθεί από τις αρχές του έτους, όπου σταθεί κι οπου βρεθεί επισημαίνει ότι είναι καθαρά ζήτημα χρόνου η ένοπλη σύγκρουση με το τουρκικό πολεμικό ναυτικό. Μιλάμε για έναν μετριοπαθέστατο πολιτικό με χαμηλό προφίλ ήρεμου ανθρώπου και όχι για κάποιον γραφικό εθνικιστή. Προσδιορίζει μάλιστα και χρονικά την εμπλοκή σε θερμό επεισόδιο μέχρι το Νοέμβριο του τρέχοντος έτους, υπό την οπτική ότι τότε διενεργούνται οι αμερικανικές εκλογές και πρέπει να έχει υπάρξει διεθνής διπλωματική νηνεμία έως τον μήνα αυτό.

Η οπτική και των δύο είναι ορθή. Λίγο πιο ριψοκίνδυνη του κ. Ευθυμίου αλλά έχει κι αυτή ορθή βάση συλλογιστικής. Μάλιστα αν έπρεπε κανείς να υιοθετήσει και να επεκτείνει το συλλογισμό του, θα έλεγε ότι μόλις απαγκιστρωθεί η Τουρκία από τη ρήξη με τον Άσαντ στην Ιντλίμπ και από την πολιορκία της Τρίπολης στη Λιβύη, αλλά όχι πολύ κοντά χρονικά στις εκλογές των ΗΠΑ ώστε να τις επηρεάσει ουσιωδώς, τότε θα ήταν η καταλληλότερη περίοδος για κάτι ανάλογο. Δηλαδή όχι πριν τον Μάιο (διότι φαίνεται πολύ σοβαρή και όχι σύντομη η νυν εμπλοκή στη Συρία, καθώς οι θέσεις του κοινού μετώπου Συρίας και Ρωσίας όχι απλώς είναι αδιάσπαστες, αλλά και δίνουν περιθώρια για προέλαση ανακατάληψης εις βάρος των τουρκικών επιτυχιών του Νοεμβρίου) αλλά ούτε και μέσα στο φθινόπωρο που η εκλογική μάχη θα είναι στην τελική ευθεία. Το σίγουρο είναι ότι τυχόν πλήγμα στο κύρος της πολεμικής μηχανής της γείτονος θα αποτελέσει θρυαλλίδα επιθετικότητας στην ανατολική μεσόγειο, όταν και αν τελικά συντελεσθεί, καθώς η νίκη απέναντι στην υπεροπλία των Ρώσων προστατών του Άσαντ είναι ανέφικτη. Αυτό είναι εντελώς απευκταίο.

Χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί η διπλωματία ως μέσον να δώσει μία λύση και να προλάβει τα χειρότερα, εκτιμώ ότι ούτε η κυβέρνηση (παρά την αυτοδυναμία) έχει περιθώριο να ενδώσει στην παραπομπή στη Χάγη όλων όσων αξιώνει η τουρκική διπλωματία, ούτε η Τουρκία θα παρέπεμπε στο Διεθνές Δικαστήριο μόνο μία εκ των διαφορών όπως ζητεί η Ελλάδα, διότι επιθυμία της είναι να ανοίξουν όλα τα θέματα εν ταυτώ προκειμένου να χωρέσει κάθε επιδίωξή της μέσα στη μοιρασιά των κοιτασμάτων. Και αυτό μόνο με εμπλοκή και ύστερη προσθήκη στο status quo των ισχυουσών συνθηκών μπορεί να γίνει. Άρα ζητούμενο είναι το πότε και το που, όχι το αν θα γίνει η επιθετική ενέργεια, ούτε βέβαια το «γιατί». Και όπως σωστά υποννοεί ο κ. Κουτσούμπας, ούτε το «για πόσο» : η κατάσταση προκλήσεων και αύξησης της έντασης μέσω προκλήσεων και θερμών συμβάντων θα έρθει για να μείνει μόνιμα τα επόμενα χρόνια, μέχρι η κούρσα εξοπλισμών να οδηγήσει σε γενικότερη ανάφλεξη, (αλλά και σε μία νέα «Γιάλτα» των ελίτ) την πλουτοπαραγωγική περιοχή μας.

Έχω από πέρυσι επισημάνει ότι καμία κυβέρνηση δε μπορεί μόνη της να διαχειριστεί αφ’ενός τη γεωπολιτική κινούμενη άμμο των ερχόμενων 3-5 ετών και αφ’ετέρου τη μακροχρόνια σώρευση παθογενειών του πελατειακού μεταπολιτευτικού αχταρμά, που καταχρηστικά αυτοαποκαλείται κράτος. Στο μόνο που θα οδηγηθεί το τελευταίο είναι σε νέες υποχωρήσεις έναντι του αναθεωρητικού παν-τουρκισμού, εξαιτίας των πιέσεων της εγχώριας ελληνικής ελίτ χάριν αυτοσυντήρησής της, καθώς διαφορετικά θα κινδύνευε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα με κατάρρευση σε περίπτωση σύγκρουσης και ήττας κατά κράτος. Επ’αυτού όμως έχει δομηθεί ολόκληρη η νεοελληνική καθημερινότητα μέσω άτυπων σχέσεων ρουσφετιού και συναλλαγής ψήφων και σε αυτή την ανήθικη σχέση ευρίσκεται η ρίζα του κακού.

Μόνη λύση μοιάζει η - κατόπιν των διαφαινόμενων ως επερχομένων συγκρούσεων - διεξαγωγή νέων εκλογών με λίστα και ο a priori αποκλεισμός όλων των άχρηστων με το μεγάλο στόμα, ώστε να προκριθεί μία οικουμενικού τύπου συγκυβέρνηση χάριν της σταθεροποίησης του ελληνικού πολιτικού σκηνικού για τα επόμενα συγκρουσιακά έτη. Όχι μία συγκυβέρνηση 2 κομμάτων, που πάλι υστερικά ο έτερος πόλος θα αποκαλεί είτε προσκυνημένη είτε μειοδοτική. Ένα ενιαίο όλον με προσωπικότητες όλων των πλευρών για να εκφράζεται στη διεθνή σκηνή ενιαίο και όχι άφωνο ή κακόφωνο το εθνικό συμφέρον, αλλά και μία ευρεία πλειοψηφία επιβολής του πρακτέου εγχωρίως.

Στην Ελλάδα, το γνωρίζουν οι πάντες, όσοι μιλούν πολύ μένουν στον αφρό. Η λαϊκή ρήση λέει σχηματικά ότι «πλέουν τα ρόδα στον γιαλό, πλέουν και οι καβαλίνες». Έτσι γινόταν και στα χρόνια του πρώτου διχασμού, έτσι και στον καιρό των Βαλκανικών και της Μικρασιατικής εκστρατείας. Και μετά ήρθε το 1897 και το 1922. Και οι ποταμοί αίματος δε μας έβαλαν μυαλό. Και σήμερα τα ίδια παχιά και διχαστικά λόγια, μόνο και μόνο για να κάνουν καριέρες κάποιοι που δυσφημούν το λειτούργημα του πολιτικού. Τώρα η νέα περιπέτεια είναι ante portas και αυτό δεν είναι φοβία ή σεναριο κινδυνολογίας. Είναι κάτι από τα προσεχώς. Και θα έρθει για να μείνει για κάποια ακόμα χρόνια ως ένταση αυξανόμενη και δαμόκλειος σπάθη επικρεμάμενη.

Εκτιμώ ότι δεν θα είναι κατάσταση άμεσα ή σύντομα εκτονώσιμη ακόμα και αν αποκρουστεί. Τουναντίον, θα είναι απαρχή νέων γύρων αντιπαράθεσης και θα τραυματίσει τις διπλωματικές σχέσεις και την εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο χωρών για ολόκληρες γενιές. Πρόσκαιρα, κανείς μεν δεν έχει όφελος από τη μεγιστοποίηση της σύγκρουσης σε μία κλίμακα περισσότερων χωρών της Μέσης Ανατολής και της Βαλκανικής λόγω των εκλογών στις ΗΠΑ, τις οποίες μία ανεξέλεγκτη και ευρεία κλιμάκωση θα μπορούσε να επηρεάσει σε κάποιο βαθμό (ιδίως αν η κυβέρνηση Τραμπ εμπλακεί εκ νέου στη Συρία), όμως τελικά πολύ δύσκολα θα αποφευχθεί η χρόνια αυτή κλιμάκωση και η κορύφωσή της με γενική ανάφλεξη. Σε αυτήν, όπως και η ιστορία έχει πολλάκις καταδείξει, τη μεγαλύτερη καταστροφή θα υποστεί όποιος πραγματοποιήσει το εναρκτήριο πλήγμα και όποιος δεχθεί το τελευταίο. Άρα κοντά στο νου και η γνώση : τα μεγάλα στόματα κλειστά και κάθε εγχώρια συνεννόηση καλοδεχούμενη.