...Γεννάτε...γιατί χανόμαστε !

Για να παραφράσω το γνωστό άσμα του αείμνηστου Τζίμη Πανούση, το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες συνοψίζεται στη φράση «γεννάτε ... γιατί χανόμαστε».

Την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα έχασε περί το 1 εκατομμύριο πληθυσμού της ως οικονομικούς μετανάστες κυρίως προς τη βόρεια Ευρώπη και Ηνωμένο Βασίλειο-ΗΠΑ-Καναδά. Δημογραφικά για την ώρα αυτό δεν αποτυπώνεται, διότι στη χώρα μας διαβιούν σχεδόν ισάριθμοι μετανάστες και πρόσφυγες, νόμιμοι ή και έχοντες την υπηκοότητα κατά περίπου 60% και εξ’αυτών οι 100.000 είναι ηλικίας άνω των 50 ετών. Μάλιστα ακόμα 100.000 εισήλθαν την τελευταία πενταετία, παράτυπα ή μη.

Το πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες που μετανάστευσαν προξενούν τριπλάσια δημογραφική ζημιά, διότι αφ’ενός μεν δεν προβλέπεται να επιστρέψουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε καν αποσκοπούν σε κάτι τέτοιο και οι ίδιοι, αφ’ετέρου δε επειδή είναι επί το πλείστον σε ηλικίες τεκνοποίησης. Έτσι σε βάθος δεκαετίας η χώρα μας θα έχει απωλέσει τουλάχιστον 3.000.000 πληθυσμού, ακόμα και αν ιδεατά υποθέταμε ότι το brain-drain σταματούσε άμεσα ή σήμερα κιόλας.

Για την πρώτη παράμετρο δεν έχει να κάνει κανείς και πολλά, δεδομένης της έμφυτης και λογικά προβλέψιμης ανθρώπινης τάσης του καταρτισμένου και ικανού νέου να είναι επαγγελματικά φιλόδοξος. Η λέξη φιλοδοξία δεν είναι αρνητική. Είναι αναμενόμενο ο νέος που έχει τα εφόδια και την κατάρτιση να μην αρκείται σε μία πατρίδα που έχει να του προσφέρει λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και λίγο γενικά σε όλα της. Αφού αξίζει τα πολλά, ασφαλώς και θα τα πάρει από αλλού, δε θα αρκεστεί στα 400 Ευρώ έναντι ανά μήνα και σε μία χώρα που θα τον παρηγορούν οι γεροντικές παραινέσεις του τύπου «εμείς όταν σπουδάζαμε τρώγαμε 5 μέρες φασόλι και φακή». Στις νέες τους Ιθάκες οι δικοί μας παλαιοί φίλοι και συγγενείς θα γυρέψουν όσα τους αναλογούν. Και θα τα λάβουν!

Για τη δεύτερη παράμετρο και δεδομένης της – λογικά αναμενόμενης να συνεχιστεί – μετανάστευσης των νέων για τα επόμενα 4-5 χρόνια, απορίας άξιο είναι αν μπορεί να γίνει κάτι. Διαφορετικά και οι υπόλοιποι που σταδιακά ενηλικιώνονται θα φύγουν κι αυτοί και δε θα έχει καμία σημασία αν είναι δεύτερης ή πρώτης γενιάς ελληνοποιημένοι ή γηγενείς. Το πρόβλημα είναι το ίδιο και αφορά στη γήρανση του πληθυσμού. Ασφαλώς ο πλέον ικανός θα συνεχίσει να φιλοδοξεί για το βέλτιστο για τον ίδιο και δε θα τον κρατήσει στην Ελλάδα το «πατριωτικό καθήκον» να δυστυχεί εδώ αυτός και οι κατιόντες του ενώ έχει δυνατότητα να δημιουργεί και να αμείβεται κάπου αλλού κατά την φύση και την αξία του.

Για τους λόγους αυτούς ούτε η ένταξη των μεταναστών και προσφύγων στην ελληνική κοινωνία επαρκεί για να επιλύσει το δημογραφικό, παρά είναι απλό ...τσιρότο σε μία χαίνουσα πληγή. Στην ουσία αποτελεί πρόσκαιρο μπάλωμα σε μία τεράστια δημογραφική ζημιά, αφού και τα τέκνα των μεταναστών θα φύγουν μόλις μεγαλώσουν και δουν ευκαιρίες στο εξωτερικό, ακριβώς όπως και τα δικά μας παιδιά. Όποιος έχει αμφιβολίες γι’αυτό, ας ρίξει μία ματιά τριγύρω του και ας προσπαθήσει να θυμηθεί πόσους μετανάστες ή γιούς και κόρες μεταναστών ηλικίας 15 έως 35 ετών γνώριζε προ δεκαετίας και πόσοι εξ αυτών έχουν φύγει π.χ. στη Γερμανία ή την Αγγλία όπως και παιδιά από τον ίδιο του τον οικογενειακό κύκλο.

Αλλά και στις τωρινές συνθήκες αν αποβλέψει κανείς υπό το πρίσμα του ρεαλισμού στις οικογένειες των οικείων και φίλων του, θα δει ότι οι γυναίκες παντρεύονται σε ηλικίες άνω των 35 ετών σε μεγαλύτερη συχνότητα από παλιά όπερ ισοδυναμεί με λιγότερες γεννήσεις απ’ότι θα απέφεραν οι γάμοι σε ηλικία π.χ. των 25 ετών, ότι σπανίζουν οι άγαμες μητέρες και ότι τα διαζύγια είναι στην ημερήσια διάταξη. Επίσης οι πολύτεκνοι είναι είδος υπό εξαφάνιση και οι τρίτεκνοι λιγοστοί.

Λοιπόν, θέλει ψυχραιμία και οργάνωση, δε χάθηκε τίποτα ακόμα. Θα έχουν χαθεί πολλά σε 15-20 χρόνια, όταν η πληθυσμιακή συρρίκνωση θα συνεπιφέρει και την εδαφική, αλλά και την αλλοίωση των εθνολογικών διακριτικών. Όμως τα καλά νέα είναι ότι παρά τη δημογραφική αιμορραγία υπάρχει χρόνος για αναστροφή του προβλήματος. Το τελευταίο έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την οικονομική καθίζηση των τελευταίων 10 ετών, δι’ό και οι νέοι διστάζουν να τεκνοποιούν και διέπονται από εργασιακή και μισθολογική ανασφάλεια. Εκεί μπορεί να εστιάσει το δημόσιο, αντί να προβάλλονται κραυγές για την απαγόρευση των αμβλώσεων. Σε κάθε πρόβλημα δεν πας στην έσχατη λύση καταπιέζοντας το ατομικό δικαίωμα των πολιτών να ορίζουν το ίδιο τους το σώμα, αλλά μόνο όταν οι υπόλοιπες μέθοδοι έχουν δοκιμαστεί για κάποιον επαρκή καιρό και έχουν ήδη αποτύχει.

·    Σε πρώτη φάση θα μπορεί να θεσπιστεί ένα βοήθημα της τάξης των μηνιαίων αναγνωρισμένων ελάχιστων βιωτικών αναγκών για τις άγαμες μητέρες με ένα παιδί, καταβλητέο από την ημέρα της γέννησης.

·     Το επίδομα αυτό θα μπορεί να ισχύει και για τυχόν γέννηση του δεύτερου τέκνου διπλασιαζόμενο μέχρι την ενηλικίωση των τέκνων ή τη σύναψη γάμου της μητέρας ή τη γέννηση τρίτου τέκνου (πλην αν αφορά πολλαπλή δεύτερη κύηση) ώστε να μην καταστρατηγείται η ratio legis.

·    Το επίδομα αυτό όπως και τα επιδόματα τριτέκνων θα πρέπει να είναι εντελώς αφορολόγητα, αλλά και η γέννηση 3 τέκνων θα πρέπει παράλληλα με την αμοιβή των γονέων που εργάζονται να προσαυξάνει το αφορολόγητο. Έτσι αν η άγαμη μητέρα εργάζεται ή εργάζεται ο σύζυγος της έγγαμης μητέρας, η είσπραξη του επιδόματος δε θα επηρεάζει τη φοροδοτική του υποχρέωση. Τουναντίον οι γεννήσεις θα τη μειώνουν.

·     Η τελευταία παράμετρος δε θα πρέπει να ισχύει για εργαζομένους από ένα εισόδημα και άνω ή με συνολική περιουσία από ένα ποσόν και άνω, αφού θα πρέπει να θεωρείται ότι το επίδομα που οι ίδιοι δεν έχουν ανάγκη οφείλει να παρασχεθεί σε οικονομικά ασθενέστερους πολίτες.

·    Για πολύτεκνους με άνω των 4 παιδιών, η λύση μπορεί να είναι η άμεση χορήγηση σύνταξης στη μητέρα αντί χωριστών επιδομάτων με προσαύξησή της αναλογικά με κάθε επιπλέον τέκνο και μάλιστα ποσού ίσου με την κάλυψη των μηνιαίων αναγκών του κάθε παιδιού μέχρι την ενηλικίωσή του. Μάλιστα το ίδιο πρέπει να ισχύει και για το σύζυγό της αν αποκτήσει περισσότερα από 6 τέκνα, αλλά χωρίς την προσαύξηση.

·   Τα μέτρα αυτά δε χρειάζεται να εφαρμοστούν για παραπάνω από 5 έτη για να αποφέρουν αποτελέσματα. Όμως για όσους υπαχθούν στις νέες ρυθμίσεις και αποκτήσουν έστω και ένα τέκνο κατά τη διάρκεια των ετών αυτών θα πρέπει να καθοριστεί ότι εμπίπτουν σε αυτές και για κάθε επόμενο ή προηγούμενο τέκνο ακόμα κι αν ο νόμος καταργηθεί αργότερα ώστε να υπάρχει ασφάλεια δικαίου στους πολίτες. Επομένως όσοι αποκτήσουν παιδί εντός της πενταετίας αυτής και για κάθε επόμενο να γνωρίζουν ότι δε θα χάσουν τα ευεργετήματα της διάταξης μέσω περικοπών στις απολαβές ή κατάργησή της.

Σιγά – σιγά η Ελλάδα μετά την έξοδο από το μνημόνιο θα αρχίσει πάλι να μαζεύει τα συντρίμμια της. Εκτόξευση της οικονομίας δε θα υπάρξει, αλλά μπορεί να υπάρξει κοινωνική αναδόμηση σε βάθος χρόνου, έστω με διακριτικότερη πια επιτήρηση του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Μικρότερης έκτασης αρχικά, μεγαλύτερης έπειτα, τα βοηθήματα αυτά θα αποτελέσουν κίνητρο τεκνοποίησης και καμία Ευρωπαϊκή Επιτροπή δε θα τα ανέκοπτε ως κονδύλι αν αποτελούσε αίτημα 3 ή 4 κρατών – μελών, καθώς συνιστά γνωστό πανευρωπαϊκό πρόβλημα η πληθυσμιακή γήρανση.

Χάσαμε χρήματα, χάσαμε χρόνια και καριέρες, χάσαμε ακόμα και παλιούς φίλους ή συγγενείς που κούνησαν μαντήλι στην πατρίδα μας, χάσαμε ακόμα και ένα μεγάλο κομμάτι της δημοσιονομικής μας κυριαρχίας όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια. Ας μη χάσουμε και την ελπίδα. Και τα παιδιά που γεννιούνται ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ.