Καθρέπτης σου είμαι, κοινωνία...

Τα τελευταία 10 χρόνια η χώρα μας κυβερνήθηκε από 5 διαφορετικούς πρωθυπουργούς και πέρασαν περισσότεροι από 150 υπουργοί και υφυπουργοί, χωρίς καν να συνυπολογιστούν οι υπηρεσιακοί. Τις τελευταίες 2 φορές που συνέβη κάτι ανάλογο, στις δεκαετίες του ’20 και του ’60, η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια : ανάληψη της διακυβέρνησης από το στρατό χάριν της ...εθνικής σωτηρίας και στο βάθος πόλεμος, η αγαπημένη ασχολία του στρατού.

Για να είμαι ειλικρινής, έχω μπουχτίσει να ακούω για κάθε έναν από τους πρώην, τέως και νυν κυβερνητικούς παράγοντες το κλισέ «η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης». Ειδικά σε περιπτώσεις που έχουν μόλις προ 300 ή 400 ημερών εκλεγεί. Ασφαλώς ο καθένας έχει τη γνώμη του και έτσι είναι και το σωστό, δεν είμαστε ρομποτάκια. Αναρωτιέμαι, όμως, πολλές φορές αν όσοι επαναλαμβάνουν το τηλεοπτικό αυτό τσιτάτο έχουν κάνει κάποια αυτοκριτική, πιστεύοντας ότι αξίζει καλύτερη κυβέρνηση ο ίδιος λαός που έχει εκλέξει και τις προηγούμενες 4 ηγεσίες και φυσικά και την παρούσα.

Ξεκαθαρίζοντας ότι δεν έχω διάθεση να προσβάλω κανέναν επί προσωπικού, νομίζω είναι επίκαιρο να θέσουμε «τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων» και να κοιταχτούμε ως πληθυσμός στον καθρέπτη. Γιατί πάντα οι πολιτικοί ταγοί θα έχουν την απάντηση «καθρέπτης σου είμαι, κοινωνία, γι’αυτό και σου μοιάζω».

 - Από πρόσφατη έρευνα (2018) ελληνικού πανεπιστημίου, 8 στους 10 ψηφοφόρους θεωρούν ότι η διακυβέρνηση ασκείται από άλλα, απροσδιόριστα, πρόσωπα και "μυστικές" οργανώσεις και όχι από την εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση. Τότε αναρωτιέμαι ειλικρινά, γιατί πάνε και ψηφίζουν ;

 - Οι 4 στους 10 εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους απείχαν στις τελευταίες εκλογές. Τότε είναι να αναρωτιέται κανείς, γιατί διαμαρτύρονται ;

 - Οι 3 στους 10 πολίτες (28,8%) θεωρούν ότι το κράτος οργανώνει αεροψεκασμούς με αέρια νευροτοξικής φύσεως για να κρατούνται οι πολίτες σε καταστολή ! Αυτό λέγεται μαζική παράκρουση.

 - Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, οι 8 στους 10 συμμετέχοντες απεφάνθησαν ότι έχουν (ορθώς) εμπιστοσύνη στο στρατό αλλά οι ίδιοι απεφάνθησαν σε ποσοστό άνω του 50% ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στους πολιτειακούς θεσμούς και την κυβέρνηση. Λίγο ύποπτο μου ακούστηκε ως συνδυασμός...

 - Πλήθος συμπολιτών μας άφησαν την τελευταία τριετία εντελώς ανεμβολίαστα τα παιδιά τους αν και το υπουργείο υγείας επανειλημμένα έχει καλέσει σε εμβολιασμούς τους οποίους μάλιστα παρέχει εντελώς δωρεάν, επειδή κάπου σε κάποια ιστοσελίδα με ανυπόγραφο από γιατρό κείμενο διάβασε ότι το κράτος χορηγεί δηλητηριώδη ή καρκινογόνα εμβόλια ! Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε έξαρση σχεδόν «εξαφανισμένων» παιδικών και όχι μόνον ασθενειών με χιλιάδες κρούσματα από το 2015.

 - Συναφές προς το προηγούμενο : μεγάλος αριθμός πολιτών καταφεύγει σε μορφές παραϊατρικής που δεν είναι κλάδοι της ιατρικής επιστήμης ούτε διδάσκονται στην ιατρική σχολή (όπως π.χ. η ομοιοπαθητική), ενώ αποφεύγει πλήρως τα φάρμακα ακόμα και όταν είναι εντελώς ενδεδειγμένα. Εκτός από επικίνδυνη, η κατάσταση γίνεται και φαιδρή όταν προστεθεί σε όλα τα παραπάνω η αυθυποβολή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού σε «θεραπείες» τύπου κατανάλωσης ποσοτήτων κεφίρ, ξεματιάσματος, βελονισμού, επισκέψεων σε μοναστήρια για διάβασμα ευχής υπέρ υγείας, λήψης αυτοσχέδιων φυτικών σκευασμάτων, κτλ. Δικαίωμά τους βέβαια και βοήθειά τους! Όμως όταν κάθε χειμώνα θερίζει η απλή γρίπη 100 (και βάλε) ανθρώπους, μάλλον όλα αυτά δε βοηθούν και πολύ. 

 - Η μεγαλύτερη μερίδα των πολιτών θεωρεί ότι η δικαιοσύνη ΔΕΝ είναι ανεξάρτητη, αλλά δέσμια είτε συμφερόντων (τα οποία φοβάται ή αμείβεται από αυτά), είτε των πολιτικών. Έχω πολλάκις βρεθεί σε ιδιωτικές συζητήσεις κατά τις οποίες υπήρχε διάχυτη η βεβαιότητα ότι «οι δικαστές τα παίρνουν χοντρά», άποψη που διατυπωνόταν επί λέξει όπως το γράφω. Αλλά και πελάτες μου, έχει συμβεί στο παρελθόν να μου ζητήσουν να μεσολαβήσω για να δωροδοκηθεί "κάποιος δικαστής" γενικά κι αόριστα "ώστε να κάνουν τη δουλειά τους" και, όσες φορές τους έχω εξηγήσει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να το πράξω, άφηναν να εννοηθεί ότι... δεν είμαι «μέσα στα πράγματα». Σε κάθε περίπτωση, η πεποίθηση ότι "όποιος έχει λεφτά δεν πάει φυλακή" είναι διάχυτη στην κοινωνία, ακόμα και όταν πρόκειται για τα ακραία εγκλήματα της διακίνησης σκληρών ναρκωτικών, της παιδεραστίας, κτλ.

 - Τεράστιος αριθμός πολιτών, ειδικά αρρένων, παίζει ποσά στον τζόγο - συμπεριλαμβανομένου του διαδικτυακού - σε καθημερινή βάση ή με μόνιμη και σταθερή, αμείωτη πάντως, συχνότητα. Όλα αυτά σε μία εποχή που όλοι διαμαρτύρονται για τις κυβερνητικές «περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και για τη φορολογία που ξεζουμίζει τα πορτοφόλια μας». Το επιχείρημα, δε, ότι τάχα «παίζουν τζόγο, μπας και κερδίσουν για να τα βγάλουν πέρα» είναι τόσο αστείο που προτιμώ να το αφήσω ασχολίαστο.

 - Περίπου 450.000 πολίτες άσκησαν στις 2 τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις το δημοκρατικό τους δικαίωμα να ψηφίσουν ...ψηφίζοντας να μην υπάρχει δημοκρατία ή κοινωνικά δικαιώματα, δηλαδή επιλέγοντας φασιστικό φορέα. Στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, μάλιστα, αναμένω ότι το αντίστοιχο νούμερο χουντικών ψηφοφόρων θα υπερβεί τις 600.000, ίσως να φθάσει και τις 650.000 . (Σημ. : ο όρος "χουντικός" δεν αποτελεί προσβλητικό προσδιορισμό όπως πολλοί θεωρούν. Με ρίζα από τη λέξη "Junta" που ερμηνεύεται στα Ισπανικά ως "ενότητα", χρησιμοποιείται σε αντιπαραβολή προς τη διάκριση των κρατικών λειτουργιών - Διοικείν, Νομοθετείν, Δικάζειν - για να περιγράψει το συγκεντρωτισμό τους στα χέρια της κυβερνητικής αρχής. Στη γλώσσα μας η λέξη "Junta" θα πρέπει να μεταφραστεί ως "αυταρχικός ολοκληρωτισμός" και όχι ως "σοβινιστικός μιλιταρισμός" που είναι η έννοια του φασισμού ή ως "μισανθρωπικός επεκτατισμός", ταυτιζόμενος με την έννοια του ναζισμού)

 - Ιδιαιτέρως μεγάλα ποσοστά του τηλεοπτικού κοινού παρακολουθούν σε τακτική βάση τηλεοπτικά ριάλιτι ακραίας υποκουλτούρας ή ακόμα και τούρκικες σαπουνόπερες, τη στιγμή που η αγορά και ανάγνωση βιβλίων ή e-books βαίνει σταθερά καταποντιζόμενη. Διόλου ανεξήγητο, άρα, που ολοένα και διευρυνόμενο πληθυσμιακό ποσοστό αγνοεί ακόμα και τα πρόσωπα ή τα ιστορικά γεγονότα ετών που αποτελούν ορόσημο ή τα μπερδεύει συχνά μεταξύ τους, όπως π.χ. το 1821 με το 1940 ή το 1912.

 - Μεγάλη μάζα συμπολιτών μας – για να μην πω η μεγαλύτερη – αποδέχεται ως φυσιολογικό και αναμενόμενο, αν όχι και ενδεδειγμένο, να έχει ρόλο και λόγο η εκκλησία στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, παιδείας, εθνικής άμυνας, οικονομίας, ακόμα και σε απλά θέματα δημοσίας τάξεως (όπως το περιεχόμενο των δελτίων ταυτότητας). ΑΥΤΑ ΔΕ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΥΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, πέρα από 10-15 μόνο ολοκληρωτικά κράτη της Ασίας και άλλα 4-5 της Αφρικής.

 - Αν και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει την άποψη ότι η αναξιοκρατία είναι συνυπαίτια για την κακή οργάνωση της κρατικής δομής, εντούτοις είναι βέβαιο ότι η πλειονότητα των ιδίων, αν ερωτηθεί ο καθένας χωριστά, έχει χρησιμοποιήσει πλάγιους τρόπους ή ευθέως τη διαφθορά κρατικών λειτουργών τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του με το σκεπτικό «όλοι έτσι κάνουν, σιγά μην πάω με το Σταυρό στο χέρι». Αυτό μπορεί να αφορά από απλές περιπτώσεις διορισμού στο δημόσιο έως και χρηματισμούς λειτουργών. Μάλιστα πολλοί συμπολίτες μας το δηλώνουν απερίφραστα πλέον ότι "αν είχα κάποιο βύσμα και δεν το χρησιμοποιούσα, δε θα ήμουν κορόιδο;" και αυτό αποτελεί αποτυχία του πολιτεύματος.

 - Τα τελευταία 10 χρόνια η Ελλάδα έχει στείλει, άθελά της, στο εξωτερικό περίπου 1 εκατομμύριο συμπατριώτες μας ως οικονομικούς μετανάστες ενώ ως το 2010 είχε υποδεχθεί ισάριθμους, νομότυπους ή μη. Εντούτοις μεγάλη μερίδα πολιτών θεωρεί κίνδυνο τους μόλις 100.000 επιπλέον οικονομικούς μετανάστες και (ειδικά) τους πρόσφυγες πολέμου που "φιλοξενεί" η χώρα μας από το 2014 και μετά, τη στιγμή που άλλες χώρες έλαβαν πολλαπλάσιους (Λίβανος, Γερμανία, Αυστρία, Τουρκία, Σουηδία, κτλ) ! Δηλαδή οι 1.000.000 ήταν καλοί, οι 100.000 όμως ήταν πολλοί !

 - Εξ’ίσου μεγάλη μερίδα πολιτών θεωρεί ως κίνδυνο ή μιάσματα, ή έστω στέκει φοβική ή βρίσκεται σε αρνητική βιοθεωρία απέναντι στους ίδιους μας τους συμπολίτες οι οποίοι τυγχάνει να είναι ομοφυλόφιλοι, Ρομά, δεύτερης ή πρώτης γενιάς παιδιά μεταναστών, ετερόδοξοι, αλλόθρησκοι ή απλά άθεοι, ακόμα και σε όσους τυχόν έχουν άλλη κομματική προτίμηση. Ο ορισμός του διχασμού.

 - Συναφές προς το παραπάνω, είναι και το πόρισμα πρόσφατης έρευνας που κατέδειξε ότι σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70% οι συμπατριώτες μας δε θα αποδέχονταν ως σύζυγο των τέκνων τους οποιοδήποτε άτομο Εβραϊκού ή Μουσουλμανικού θρησκεύματος (ανεξαρτήτως εθνικότητας, ακόμα και ομοεθνούς), ενώ περισσότεροι από τους μισούς απάντησαν το ίδιο για τα άτομα αλβανικής και αφρικανικής καταγωγής, αδιακρίτως θρησκεύματος, ακόμα και αν αφορά όσους έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν αποκτήσει την ιθαγένεια. Ας είμαστε λίγο ειλικρινείς : αυτό ονομάζεται ρατσισμός.

 - Όσοι εξ ημών έχουν βρεθεί σε χώρες της Δυτικής, Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, γνωρίζουμε ότι οφείλουμε να είμαστε ιδιαιτέρως τυπικοί στην τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και στον Αντικαπνιστικό Νόμο, καθώς και στην καθημερινή μας συμπεριφορά εντός των πόλεων. Στη χώρα μας οι αντίστοιχοι τυπικοί νόμοι και ηθικοί κώδικες υπάρχουν εδώ και χρόνια, πλην όμως καθημερινά θεωρούμε "στοιχείο της Μεσογειακής Κουλτούρας" (!!!) την παραβίασή τους, δηλαδή ...το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους, την παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, την υπερβολική ταχύτητα και το κορνάρισμα, ακόμα και την αγενή καθημερινή μας συμπεριφορά ή ακόμα και το να πλακωθούμε στο ξύλο για ασήμαντη αφορμή.

Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει τόσα κι άλλα τόσα που, δυστυχώς, ισχύουν ή να περάσει ώρες συζητώντας το καθένα από τα παραπάνω σε τι έκταση ισχύει και πως συνέχεται με τα υπόλοιπα. Το μόνο βέβαιο, όμως, είναι ότι πολύς κόσμος θα μπορούσε να αναγνωρίσει κάτι από τον εαυτό του σε ένα ή σε περισσότερα από όλα αυτά. Να, λοιπόν, πόσο επίκαιρο είναι το ότι, αλλάζοντας τους εαυτούς μας, αλλάζει η κοινωνία.

Είναι, άραγε, χρέος της κυβέρνησης να τα αλλάξει όλα αυτά ; Μα την κυβέρνηση την επιλέγει ο κόσμος : οι πολίτες που σκέπτονται όπως προπεριγράφηκε. Άρα την εκλέγουν όμοια της κοινωνίας τους. Γιατί να εκπαιδεύσει μία φαύλη άρχουσα τάξη τον κόσμο στην ορθή κρίση, αν η στερεοτυπική κρίση την βοήθησε να εκλεγεί ;

Υπάρχουν, βέβαια, και όσοι θα πουν «καλά, εμείς που δεν έχουμε καμία σχέση με όλα αυτά τι φταίμε;» . Λοιπόν, υποθέτω ότι οι λιγότεροι που έχουν την αρετή και ευστροφία να μην έχουν καμία σχέση με τα παραπάνω, θα διαθέτουν και την καλλιέργεια και παιδεία για να αντιληφθούν στωικά ότι τα «θέλω» των πολλών δεσμεύουν τα «δεν πρέπει» των ολίγων. Αλλά έχουν και ένα ακόμα χρέος απέναντι στους πολλούς, επειδή από τη φύση τους δόθηκε ο υπαρκτικός αυτοσκοπός να διαφέρουν.

Σε αυτήν την στρεβλή δημοκρατία (της οποίας η δομική διάρθρωση έχει επίσης συνυπευθυνότητα για τις ανωτέρω κακέκτυπες εκδηλώσεις των κοινωνών καθώς οφείλει να τις προλαμβάνει ή έστω να τις "θεραπεύει" ανεξαρτήτως εκλογικού κόστους) δεν είναι στρεβλό το ότι όποιος κάθεται στην καρέκλα της Αρχής κάποτε σηκώνεται και φεύγει. Όπως όλοι οι προηγούμενοι, έτσι κι ο τωρινός και ο κάθε επόμενος. Εμείς όμως, ο λαός, μένουμε εδώ.

Είναι κρίσιμη η χρονιά και οι καιροί ου μενετοί. Οι κίνδυνοι δεν είναι μόνο οικονομικοί αλλά και γεωπολιτικοί. Όταν φθάσει η ώρα της κάλπης ας κάνουν όλοι αυτοκριτική και ας το ρίξουν το κουκί τους όπου τους ταιριάζει, αλλά πριν αφεθούμε σε διχασμούς ας γνωρίζουμε ότι άλλη εικόνα της χώρας από την εκάστοτε κυβερνητική στο εξωτερικό δεν υπάρχει. Ο γεωπολιτικός μας αντίπαλος είναι αναθεωρητικός και, όντας απομονωμένος πρόσκαιρα, περιμένει το λάθος μας για να αρπάξει το μερτικό, που διαλαλεί πως αδίκως δεν του μοιράστηκε από τη γη και τη θάλασσά μας τον Ιούλιο του 1923 . Εμείς θα είμαστε ενωμένοι ή,  ακυβέρνητοι και εσωστρεφείς, θα δώσουμε αφορμή όπως πολλές φορές παλαιότερα;

Να το χρέος των ολίγων : να κάνουν τους πολλούς να το αντιληφθούν, όποιος και να είναι πρόσκαιρα "στην καρέκλα". Και όχι μόνον αυτό, αλλά και όταν, αργά ή γρήγορα, οι δύσκολοι καιροί και οι κίνδυνοι της επόμενης συγκρουσιακής δεκαετίας παρέλθουν στη στροφή της μακράς ιστορίας μας, εκείνοι για όσο ζουν να αποτελούν, με το παράδειγμά τους, ένα φως για τους γύρω τους. Όχι για ανταμοιβή, αλλά γιατί έτσι είναι το φυσικό τους να τους αρέσει. Να διορθώνουν, όπως οι βιβλικοί Κριτές, με τα λόγια και με τον τρόπο ζωής τους, όλους εκείνους που θεωρούν ότι η ρότα της ζωής τους είναι σωστή και τους φταίνε οι «από πάνω», ενώ στραβά αρμενίζουνε και οι ίδιοι.

Για το τέλος άφησα την πιο απίθανη, κατά τον Πλάτωνα, περίπτωση : κάποτε να κυβερνήσουν οι ενάρετοι. Αν από κάποιο γύρισμα της τύχης ή των καιρών κάποιος εξ’αυτών βρεθεί στην εφήμερη εξουσία, ας έχει την συναίσθηση τόσο του προαναφερθέντος χρέος του όσο και της δοτής και πρόσκαιρης Αρχής, αφού και οι τιμές και η ισχύς και ο ίδιος ο βίος έχουν κάποιο πέρας. Κυρίως, όμως, ας έχει στο νου του το παράδειγμα του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου, ο οποίος όταν έφθασε στο απόγειο της δόξας και των κατακτήσεών του, είχε διατάξει τον υπηρέτη του να τον ξυπνάει κάθε πρωί με τα λόγια «Φίλιππε, να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος».