Ας ξανακάνουμε σπουδαία τη Δημοκρατία μας !

Είναι, νομίζω, σαφές πλέον ότι όλο και περισσότεροι πολίτες δυτικών χωρών εκδηλώνουν μία απέχθεια ή, στην καλύτερη περίπτωση, επιφυλακτικότητα προς τους δημοκρατικούς θεσμούς. Τους ταυτίζουν με «εργαλεία» νομιμοποίησης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης και ενσυνείδητα τους περιφρονούν ή τους κατηγορούν ευθέως. Μία ματιά στα social media το διατρανώνει αυτό.

Λίγο πιο παλιά, στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, θα ήταν ίσως αρκετό το επιχείρημα «ναι, αλλά χωρίς θεσμούς είμαστε ζούγκλα». Δυστυχώς δεν αρκεί πια. Εν καιρώ κρίσης, εύκολη είναι η απάντηση «ήδη ζούγκλα είμαστε» ή «αφού δεν προσφέρουν τίποτα, ας γίνουν όλα ίσωμα να πάμε πάλι από την αρχή». Άρα δεν πείθει. Ο λόγος είναι ότι, σε καιρό ισχνών αγελάδων, οι λαοί πιστεύουν ευκολότερα ότι η δημοκρατία έχει άσχημο πρόσωπο : αυτό της κερδοφορίας των ολιγαρχών και των αφεντικών.

Το γεγονός ότι δεν είναι ακριβώς έτσι δεν έχει σημασία, όταν του άλλου του έχει χαλάσει η ζωή και η καθημερινότητά του τον διδάσκει τα εξής : «βάλε το πτυχίο σου στο...κάδρο σου», «αν δεν έχεις μέσον κάηκες», «ποιά οικογένεια να κάνεις ; ίσα που τα βγάζεις πέρα», «δούλευε υπερωρίες απλήρωτες» και άλλα τέτοια ωραία. Δε θέλει και πολύ για να πιστέψει ότι για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι, οι εξωγηίνοι, ο Τζωρτζ Σόρος, οι Ιλλουμινάτι, καθώς και σε άλλες ακόμα πιο ακραίες θεωρίες του διαδικτύου.

Τι υπάρχει έξω από τους θεσμούς ; Εν συντομία : αν διαφωνείς με την εξουσία μπορεί να σου συμβεί κανένα ατύχημα (βλ.Ρωσία), να εξαφανιστείς (βλ. Β.Κορέα) ή να μείνεις μερικά χρονάκια στη φυλακή μέχρι τη δίκαιη δίκη σου (βλ.Τουρκία). Αν τυχόν διαδηλώνεις μπορεί να πυροβοληθείς (βλ.Βενεζουέλα και Ιράν) ή να εκτοπιστείς (βλ.Μαλαισία και Ινδονησία) και γενικώς είσαι στο στόχαστρο αν διεκδικείς το οτιδήποτε, ακόμα και τον αέρα που αναπνέεις.

Θα νόμιζε κανείς, κατά τα παραδοσιακά μοτίβα, ότι η καταπίεση μειονοτήτων, γυναικών, Ρομά, ομοφυλόφιλων, ετερόδοξων και αλλόθρησκων είναι γνωρίσματα λίγων μόνο (20-25 συνολικά) ασιατικών, αραβικών και αφρικανικών κρατών. Όμως δεν είναι έτσι. Πρόσφατη έρευνα στην Αυστρία έδειξε ότι ποσοστό άνω του 25% θα ήθελε έναν ανεξέλεγκτο από βουλή και δικαιοσύνη ηγέτη (στα Ισπανικά αυτή η ενότητα των Αρχών σε ένα άτομο ή φορέα ονομάζεται Junta και προφέρεται "Χούντα"), στην Ιταλία τα λαϊκιστικά κόμματα έγιναν πέρυσι πλειοψηφικά όπως είχα προειδοποιήσει προ 2 ετών ότι θα συμβεί, στη Γερμανία ο μεγάλος συνασπισμός είναι λίγες μόνον έδρες πάνω από το όριο σχηματισμού κυβέρνησης, στην Ολλανδία, την Φινλανδία και τη Γαλλία ο ευρωσκεπτικισμός κάθε χρόνο αυξάνει, στην Πολωνία και την Ουγγαρία κυβερνά εδώ και χρόνια. Από το 2016 ο εθνο-λαϊκισμός κυβερνά στις ΗΠΑ και την Αγγλία, ενώ η Ουκρανία έχει από χρόνια νενοναζιστική ηγεσία.

Την κατάληξη την ξέρουμε, την έχουμε ξαναδεί : διάσπαση των διακρατικών θεσμών και αθέτηση των διεθνών συνθηκών, όξυνση οικονομικών ανταγωνισμών και στο βάθος ένοπλη σύρραξη. Όμως αυτό ουδόλως ενδιαφέρει τον δυτικό ψηφοφόρο, γιατί δε βλέπει τίποτα αξιόλογο να του προσφέρει η δημοκρατία. Φοβάται μη χάσει τη δουλειά του, θέλει ασφάλεια που δε συμβαδίζει ποτέ με την υψηλή μετανάστευση και την αύξηση φτώχειας και ανεργίας, ανησυχεί για τη διεθνή τρομοκρατία τώρα που εκρήγνυται και στην αυλή του. Και ψηφίζει φοβικά και εκδικητικά. Ας δούμε, λοιπόν, τι ψηφίζει και - για την ακρίβεια - τι δεν είναι αυτοί που ψηφίζει.

Κάτι που έχουμε ξεχάσει στην Ελλάδα, αλλά για να μη μας αδικώ μάλλον αυτό είναι διεθνές φαινόμενο, είναι τα βασικά της διάκρισης των λειτουργιών. Ο βουλευτής είναι νομοθέτης. Παράξενο να το ακούει αυτό κάνείς ... κι όμως είναι !

Εκλέγοντας κάποιον ως νομοθέτη, λοιπόν, πρέπει να δούμε το απλούστερο : αν κάνει για τη δουλειά, όπως ισχύει για την όποια δουλειά. Για τον απλούστατο λόγο ότι δε μπορούν όλοι να τα κάνουν όλα. Βεβαίως αν ο λαός θέλει κάποιον ως νομοθέτη του που δεν ξέρει λέξη από νόμους, "με ’γειά του και χαρά του". Έτσι βλέπουμε να ψηφίζουν νόμους (ως βουλευτές πάντα) τραγουδιστές, ηθοποιοί, πρώην μοντέλα, βιβλιοπωλητές, παλαίμαχοι αθλητές, τηλεπερσόνες, οδοντίατροι, εισοδηματίες, πρώην άνεργοι,  δημοσιογράφοι, παλαιοί συνδικαλιστές, κτλ. Προσοχή : δεν υποτιμώ κανέναν, τουναντίον ορισμένοι για να βρέθηκαν εκεί θα πει ότι υπήρξαν πετυχημένοι στον κλάδο τους. Όμως αρκεί αυτό ;

Αν π.χ. πάω εγώ ως δικηγόρος με 15 χρόνια εμπειρία να ζητήσω δουλειά ως φοροτεχνικός, τι θα μου πουν ; Σαφώς ότι εκτιμάται η εμπειρία μου αλλά δεν κάνω σε καμία περίπτωση για τη δουλειά. Δε σημαίνει ότι είμαι κακός νομικός, αλλά ότι ψάχνουν για φοροτεχνικό. Λοιπόν, έχω τη γνώμη ότι η πολιτική είναι περισσότερο κοινωφελής ακόμα και από την επιστήμη του φοροτεχνικού ή του νομικού. Αν έχω δίκιο σε αυτό, τότε πρέπει να ασκείται από τον αντίστοιχο επιστήμονα : τον πολιτικό επιστήμονα. Διαφορετικά δε θα έχει αποτέλεσμα αντίστοιχο με το σκοπό ύπαρξής της, αλλά κατώτερο.

Μα τι σχέση έχουν όλα αυτά, θα ρωτούσε κανείς. Απλό : με το ότι κατά κανόνα δεν έχεις το αποτέλεσμα που ψάχνεις αν χρησιμοποιείς τα λάθος υλικά. Γι’ αυτό η δημοκρατία δεν πείθει πια, διότι οι νόμοι, ακριβώς επειδή συντάσσονται από αναρμόδιους νομοθέτες, είναι κομμένοι και ραμμένοι όχι στα μέτρα της αντιμετώπισης των κοινωνικών ζητημάτων αλλά απεικονίσεις συμφερόντων που μπορούν να άγουν τους νομοθέτες προς το επωφελέστερον αυτών και όχι των πολλών. Και, επίσης, για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ τίποτα το αναρχικό ή το δικτατορικό. Εννοώ κάτι πολύ απλό και πρακτικό.

Με την επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση μπορεί ρητά να ορισθεί (μέσω προσθήκης σε συνταγματικά άρθρα) ως απαραίτητο εχέγγυο της προαπαιτούμενης ανακήρυξης της υποψηφιότητας του βουλευτή η κατοχή τίτλου πολιτικής επιστήμης από τα ΑΕΙ της χώρας με τουλάχιστον διετή φοίτηση και εξέταση για τους κατόχους άλλων πτυχίων και πλήρη φοίτηση για τους υπόλοιπους. Με την ίδια διάταξη πρέπει να θεσπιστεί και ανάλογη υποχρέωση κατοχής διδακτορικού τίτλου για τους διορισθέντες με απόφαση του πρωθυπουργού σε υπουργικούς θώκους, σε ότι αφορά στο θεματικό αντικείμενο του υπουργείου τους.

Μετά, από όλους αυτούς, ο λαός δικαιωματικά ας εκλέξει όποιους θέλει και όσες φορές θέλει, ακόμα και 10 θητείες συνεχόμενες. Αφού θα κάνουν για τη δουλειά, τι σημασία έχει πια τι επάγγελμα έκαναν παλιά ; Και στην τελική, από εμάς πληρώνονται όλοι τους και πληρώνονται αδρά. Δεν το αξίζουμε να έχουμε τους κατάλληλους και όχι τους πιο προβεβλημένους από την TV ; Ας αξίζουν τότε και οι ίδιοι τα 7 χιλιάρικα που παίρνουν κάθε μήνα.