... «Μετανοείτε !»

«Θα χαθούμε… Θα χαθούμε διότι αδικήσαμε. Αδικήσαμε το Ραγιά στην τιμή και στην περιουσία του», είναι τα λόγια ενός Τούρκου αξιωματικού κατά τη διάρκεια μίας αψιμαχίας τον καιρό της Επανάστασης όπως τα διέσωσε στα Απομνημονεύματά του ο Στρατηγός Μακρυγιάννης. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Μακρυγιάννης υπήρξε κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν απλό ηγέτη της Εθνεγερσίας και έναν μετέπειτα εμβληματικό πολιτικό : ήταν η ενσάρκωση του προαιώνιου αρχετύπου του λόγιου και συνάμα δρόντος Έλληνα, δι’ό και κατατάσσεται στους πρωτεργάτες της μετεπαναστατικής Δημοκρατίας. Και συνεπώς, στη σκέψη του κυριαρχούσε το στοιχείο και της τραγωδίας ως σχέσης αιτίου και αιτιατού, δηλαδή ως τριμερές αδιάσπαστο Ύβρεως-Νέμεσεως-Καθάρσεως.

Σε τετρακόσιες μέρες η Ελληνική Δημοκρατία θα εορτάσει την 200^η επέτειο λήξης τετρακοσίων ετών σκλαβιάς, συν χορδαίς και οργάνοις, με πακτωλούς δισεκατομμυρίων να χύνονται αφειδώς όπως στις φιέστες του EURO 2004 και της Ολυμπιάδας ή της τότε EUROVISION. Από το τελευταίο μνημόνιο των 100 δισ. εκ των οποίων χρησιμοποιήθηκαν περίπου το εν τρίτο τελικά, υπολογίστε κάτι αντίστοιχο σε κόστος των εορτασμών. Μα να μην τιμηθούν οι ήρωες ; Οι μάρτυρες ; Βεβαιότατα ! Να υμνηθούν οι πρόγονοι, αλλά με τον καλύτερο τρόπο, όχι τον δαπανηρό : να μάθουν από το παράδειγμά τους οι απόγονοι. Όχι με μία φαντασμαγορική φιέστα στο κέντρο, αλλά με μία ετήσια αφιερωματική αναφορά σε ολόκληρη την επικράτεια. Σε κάθε χωριό και πόλη που έχει τα χνάρια τους και τη θύμισή τους. Αδάπανα και διδακτικά, το βέλτιστο μνημόσυνο της θυσίας και του αγώνα τους μπορεί να είναι η επιτόπου ενιαύσια ανάδειξη της ζωής και των ανδραγαθημάτων του καθενός τους. Όχι με ξόδεμα αδιαφανών ποσών όπως πριν 15 χρόνια.

Πολύ φοβάμαι ότι δε θα γίνουν αυτά. Πολύ φοβάμαι, κοιτώντας τη στελέχωση των επιτροπών της νέας φιέστας, ότι θα γίνει ξανά τρελό πάρτυ λοβιτούρας και ρεμούλας. Πολύ φοβάμαι ότι οι πρόγονοί μας πέτυχαν σε όλα, πλην ενός : να αφήσουν απογόνους αντάξιούς τους. Μα δε φταίνε μόνο εκείνοι, αλλά και οι δάσκαλοι και οι εκάστοτε ιθύνοντες της παιδείας. Βλέπουμε συχνά άγνοια της ιστορίας, της ύπαρξης και της δράσης ιστορικών προσώπων, ακόμα και ολόκληρων ιστορικών περιόδων, συσχετισμών και κοσμοϊστορικών γεγονότων. Οι νέοι εδώ και δεκαετίες αποστρέφονται το βιβλίο, σιγά σιγά και την ίδια τους τη χώρα. Μα δε φταίνε εκείνοι για αυτό, αλλά και όσοι διοίκησαν τη χώρα. Πρωτού σηκώσουν όλοι την πέτρα του αναθέματος για κάθε νεανική έκφραση αυτης της απέχθειας, ας το συλλογιστούν λίγο αυτό. Κι αν όλοι επαιρόμεθα ότι «η γλώσσα μας είναι μητέρα των δυτικών γλωσσών» - και είναι σε μεγάλο βαθμό - τότε είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε να τη μιλάμε ή μήπως αγνοούμε τις ελληνικές λέξεις και κάνουμε χρήση των αντίστοιχων με ρίζα τουρκική ή ξενική γενικά ; Έχω πολλές αμφιβολίες αν τα περισσότερα παιδιά αλλά και οι γονείς τους μπορούν να διαβάσουν μία ολόκληρη σελίδα του Παπαδιαμάντη ή έστω έναν ομηρικό στίχο χωρίς άγνωστες λέξεις.

Τι άλλο είναι τα παιδιά μας από αντανάκλαση του δικού μας εαυτού που τους σερβίρουμε μέρα νύχτα ; Αν δουν στην τηλεόραση να αποθεώνεται η αναισχυντία και η φαλλοκρατία, ο μακιαβελικός αμοραλισμός και το κέρδος με κάθε θυσία, ο εκφυλισμός κάθε έννοιας ανθρωπιάς, η μισαλλοδοξία, η μισανθρωπία, περιμένουμε κάτι καλύτερο ;

Ας δούμε ποιο είναι το προφίλ, που από τα τηλεοπτικά και μιντιακά πρότυπα, προβάλλεται νυχθημερόν και μάλιστα χωρίς ταμπού πλέον, για να καταννοήσουμε τι μας έρχεται. Καλώς ή κακώς δεν υφίσταται «τέλος της ιστορίας», διότι αυτά έχουν ξανασυμβεί στις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα ως διεθνής περίγυρος. Όμως η στάση της ελληνικής κοινωνίας είναι  προσδιοριστική του δικού της επερχόμενου μετασχηματισμού, όταν η ήδη προϊούσα παγκόσμια καταιγίδα θα έχει πια κοπάσει μετά από το οσονούπω ξέσπασμά της. Κι αν θα χαθούμε, δε θα μας φταίει αυτή, αλλά «το κακό μας το κεφάλι» κατά τα λόγια του Βάρναλη. Θα γίνω κουραστικός, αλλά έτσι πρέπει να γίνουμε όλοι, διαφορετικά θα γίνουμε επιζήμιοι και κάποια μέρα θα ακούσουμε από τα παιδιά μας να μας ζητούν το λόγο «γιατί πατέρα με άφησες να καταστραφώ ;», μαζί με τη χώρα μας.

 Είναι στα μάτια των πιο παρατηρητικών, όσων τουλάχιστον δεν έχουν αλλοτριωθεί πλήρως από την αποχαύνωση των τηλεβοθρολυμάτων που σερβίρονται κάθε πρωί και κάθε βράδυ, ότι επιδιώκεται η καλλιέργεια και εμπέδωση μίας κουλτούρας μισανθρωπισμού. Αυτή, το λέω ρητά, είναι αντιδραστική προπαγανδιστική προπαρασκευή των μαζών. Κατά τα διδάγματα της πολιτικής επιστήμης συνιστά μέθοδο μανιχαϊστικής ομογενοποίησης του λαϊκού μωσαϊκού ώστε να απομονώνεται κάθε αντικαθεστωτική φωνή, προκειμένου η ηγεσία έναντι κάθε επιβολής να αυτοπροβληθεί en bloc με την πληθυσμιακή βάση, ενώ σε περιόδους πολιτειακής εκτροπής αποτελεί απλώς το μηχανισμό διαιώνισης της τυραννίδος. Έτσι ο νεοέλληνας μαθαίνει να σιχαίνεται το αλλότριο, αν και ο ίδιος ως πληθυσμιακή οντότητα είναι εξ ορισμού ιστορικά πολυσυλλεκτικός. Εκτός π.χ. αν θεωρεί κανείς ότι στα 1.000 βυζαντινά χρόνια ήταν ελληνικοί όλοι οι λαοί της αυτοκρατορίας ή έκτοτε δεν έχει υπάρξει στην Ελλάδα κανένα μεταναστευτικό ρεύμα, οπότε μιλάμε για πλήρη ιστορική άγνοια. Όμως ο ελληνικός τρόπος ζωής, η γλώσσα και τα ήθη παραμένουν ως ειδοποιΐα.

Ποτέ, όμως, δεν ήταν στα ήθη μας η μισαλλοδοξία και ο ωμός ρατσισμός. Ο Νίτσε προειδοποιούσε ότι όταν βυθίζεσαι στην άβυσσο για να πολεμήσεις ένα τέρας πρέπει να προσέξεις να μην γίνεις τέρας και ο ίδιος και, μάλιστα, όταν το τέρας έχει πάψει πια να σε τρομάζει, ίσως ήδη να του μοιάζεις πολύ. Πως βρίσκουν αυτά εφαρμογή στις μέρες μας και στον τόπο μας ; Ας δώσουμε μερικά πρόσφατα παραδείγματα.

Ξεκινώντας από το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, το οποίο ήρθε για να μείνει για πολλά ακόμα χρόνια, παρόλο που σε έκταση δεν έχει καμία σχέση με το 2014-2015, πρέπει να αντιληφθούμε – και η ηγεσία να πει την αλήθεια στο λαό κάποια στιγμή – ότι αυτή τη φορά «της γης οι κολασμένοι» ήρθαν για να μείνουν και όχι για διέλευση όπως τότε που 1.000.000 άνθρωποι βρήκαν ανοιχτό το βαλκανικό διάδρομο. Από τους 150.000 περίπου που αναγκαστικά φιλοξενούμε ήδη, πρέπει να αναμείνουμε διπλάσιους ως το 2021 και περί το 1.000.000 συνολικά ως την εκτόνωση της κρίσης. Μην έχουμε αυταπάτες, οι νέοι σε ηλικία θα είναι τα φτηνά εργατικά χέρια όπως τη δεκαετία του 1990 που άνοιξαν επί πρωθυπουργίας του πατέρα του νυν πρωθυπουργού τα βόρεια σύνορα, ενώ τα παιδιά τους και όσα παιδιά έχουν έρθει ήδη, θα λάβουν κανονικά την παιδεία και θα ενταχθούν στον κοινωνικό ιστό. Τώρα, αν κάποιοι τους θεωρούν «άχρηστα στόματα», δε μπορώ να φανταστώ για αυτούς μεγαλύτερη τιμωρία από το να αφρίζουν, βράζοντας κάθε μέρα που περνάει στο ζουμί του ανεκπλήρωτου ρατσισμού τους, ενώ αν τυχόν κάποιοι από εκδίκηση και για να φύγει η προηγούμενη ηγεσία εξέλεξαν την παρούσα υπό την αυταπάτη να λύσει το μεταναστευτικό, μπορούν κάλλιστα να συγκαταλεχθούν στους «κοψοχέρηδες». Ίσως πλέον να έχουν αντιληφθεί ότι στις διεθνείς του υποχρεώσεις το κράτος έχει συνέχεια.

Η ρητορική όμως που επικρατεί δείχνει κάτι πολύ βαθύτερο και επιβεβαιώνει το Νίτσε. Γίνεται χρήση των όρων «εισβολείς», «έποικοι», «βάρβαροι» (!!!) και μιλούν πολλοί για πολιτισμικό και δημογραφικό κίνδυνο. Να ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Κίνδυνος στο δημογραφικό υπάρχει, αλλά όχι εθνολογικός παρά πληθυσμιακός και ως συρρίκνωση του ΑΕΠ. Η γερασμένη πατρίδα μας με τους 600.000 νέους που έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία 10 χρόνια μόνο, ίσως και 1.000.000 από τις αρχές του αιώνα, πολύ σύντομα ενδέχεται να έχει περισσότερους συνταξιούχους από τους ενεργούς εργαζομένους. Αυτό θα σήμαινε κατάρρευση της ανάπτυξης και αδιανόητη οικονομική στασιμότητα. Σφαγείο στις συντάξεις και πτώση γενική των μισθών του ιδιωτικού τομέα, κρίση του ασφαλιστικού. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι, ό,τι και να λένε πολλοί συμπολίτες μας, αρκετά πρόθυμα θα απασχολούσαν τους νέους άθλιους στα χωράφια, τις οικοδομές, τις μικροδουλειές αν είχαν φθηνα μεροκάματα. Και ας απειλούν τώρα ότι «θα πάρουν τις καραμπίνες» (έτσι για να φανεί και ποιος είναι ο «βάρβαρος», όχι αστεία ! Τι τη θέλουμε την Αστυνομία εξάλλου ; Ας κουβαλάμε όλοι από ένα κουμπούρι, ή κάποιο μαχαίρι όπως στα μεσαιωνικά χρόνια) . Το ότι σε ευρύτατες πληθυσμιακές ομάδες σχεδόν πάντοτε υπάρχουν και παραβατικές συμπεριφορές, δε σημαίνει ότι δεν είναι ρατσιστής όποιος θεωρεί συλλήβδην 150.000 ανθρώπους ως εν δυνάμει εγκληματίες ή όλους τους μουσουλμάνους ως τρομοκράτες.

Μα για να ακονίσουμε λίγο τη μνήμη μας: μήπως αυτό δεν έγινε τις δύο περασμένες δεκαετίες ; Στις οικοδομές ποιος δούλευε ; Στα χωράφια ; Στις φράουλες της Μανωλάδας ; Ποιος όργωνε και έσπερνε ; Ποιος μας έβαζε βενζίνη στις γειτονιές ; Ήταν όλοι Έλληνες αυτοί ; Όλοι ; Γιατί εγώ άλλα πρόσωπα και άλλα ονόματα θυμάμαι. Όμως αυτοί ήταν εύκολο να τους βρίζουμε, όσο εύκολο ήταν να εκμεταλλεύομασταν την εργασία τους και να τους έχουμε αδήλωτους. Για γκαρσόνια μας, για θύματα trafficking σε πορνεία και ύποπτα bars, για οικιακές βοηθούς και κηπουρούς μας, για καθαρίστριες, έτσι δεν είναι ; Μα όλοι το ξέρουμε ότι έτσι ήταν. Και με φαρισαϊσμό απύθμενο τους διαβάλλαμε ότι τάχα μας κλέβανε τις δουλειές ! Μα πόσο γελοίοι ήμασταν και ακόμα είμαστε… Και είπαν κάποιοι ως λύση να μη τους δίδεται στέγη, περίθαλψη, ούτε καν σίτιση, αλλά να εργάζονται ως οιονεί σκλάβοι το θέλαμε. Και αν, μες στην ανέχεια και στην έλλειψη παιδείας που θα τους έχουμε επιβάλει, εκδηλώσουν ροπή στο έγκλημα, τότε εμείς θα είμαστε – θαρρώ – αθώοι του αίματος, έτσι ;

Εμείς τότε δεν παρακαλάγαμε τον κάθε “βολευτή-βουλευτή” να χώσει το παιδί μας σε μία δημόσια «τρύπα» του προϋπολογισμού μαζί με «τα δικά τους τα παιδιά» όλων των κομματικών αποχρώσεων ; Και ας μας παρενοχλούσε την κόρη η υψηλόβαθμη «γνωριμία» μας, έτσι δεν είναι ; Γιατί η πιάτσα βουίζει γι’ αυτούς τους καλούς κυρίους στο Κολωνάκι, με ονόματα και διευθύνσεις, κάτι λιγούρηδες παππούδες με πόστα σε υπουργεία και έδρες σε πανεπιστήμια. Πταίσματα όμως, αρκεί να μας “βόλευε” το μέσον μας. Κι έτσι τα νέα παιδιά ακούνε για «αξιοκρατία» και γελάνε πικρά λίγο πριν μπουν στο αεροπλάνο για μία ξενιτιά χωρίς επιστροφή. Εμείς δεν τα διώξαμε ; Τα αφήσαμε να πάρουν τις ευκαιρίες ή είπαμε «ας σωθεί ο εγγονός μου και ας χαθούν χίλιοι από δαύτους», όπως έγραφε ο Καζαντζάκης στο προφητικό «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» ; Για σκεφτείτε και να είστε ειλικρινείς με τους εαυτούς σας, μήπως έχετε πει ποτέ «αν δε βάλω βύσμα ενώ το έχω, θα είμαι και βλάκας !»;

Παραβλέποντας κι αυτήν την προφανή παράμετρο, αρκετοί συμπολίτες μας είναι ευάλωτοι στη ρητορική που εστιάζει στην ασυμβατότητα της βιοθεωρίας των κρατών προέλευσης, ακόμα και του θρησκεύματος (!) με τον δυτικό τρόπο ζωής, ο οποίος όμως είναι εξ ορίσμού ουδετερόθρησκος και ανεξίθρησκος. Εξ’ού και οι συναφείς αλλεπάλληλες ευρωκαταδίκες της χώρας μας για ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας. Φαίνεται θεωρούν ότι ο πληθυσμός των μεγαλουπόλεων στην Αγγλία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, την Ιταλία, κ.ο.κ. είναι απρόσμεικτος, πράγμα που είναι γελοιοδέστατο να λεχθεί. Εξ' ίσου ιλαρό είναι επίσης το γεγονός ότι, όταν τυχόν κάποιος μουσουλμάνος - ακόμα και Σαλαφιστής, δηλαδή σκληροπυρηνικός μωαμεθανός όπως είναι οι Σαουδάραβες - τυγχάνει να έχει κότερο, μετρητά, πετρελαιοπηγές και ακριβά ρούχα, τότε "κάνουν ουρά" στη Μύκονο και τη Σαντορίνη όλες οι αιθέριες υπάρξεις του Instagram και της TV που κατά συρροήν ...ερωτεύονται επιχειρηματίες, χωρίς διόλου να ενοχλούνται από το θρήσκευμα και την ασυμβατότητά του με το δυτικό τρόπο ζωής. Αντίθετα, όλοι και όλες, ξενοδόχοι, μαγαζάτορες, βίζιτες, όλοι εξασκούνται στους τεμενάδες μην και χάσουν το δολάριο !


Η πραγματικότητα είναι πολύ απλή στο μεταναστευτικό : όπου υπάρχει άρτιος κρατικός μηχανισμός, η καταγωγή, το χρώμα, η θρησκεία, δεν παίζουν απλά κανένα ρόλο. Όπου όμως οι πόλεις είναι ανοργάνωτες, όπως στην Αθήνα όπου ολόκληρες συνοικίες έχουν από χρόνια αγνοηθεί από τις δημοτικές τους αρχές, όπως π.χ. τα Εξάρχεια, το Ζεφύρι, κτλ, τότε το αίτιο δεν είναι η ετερότητα των κοινωνών, αλλά η φτώχεια και η κρατική απουσία. Κοντολογίς, αν φτιάξουμε δομές κοινωνικού κράτους χωρίς ανισότητες ούτε το Ισλάμ, ούτε η καταγωγή θα οδηγήσουν σε γκετοποίηση και σε «κίτρινα γιλέκα». Και ας συγκρατήσουμε λίγο τα στόματά μας πριν μιλήσουμε για δήθεν "εθνική δημογραφική αλλοίωση επειδή οι μουσουλμάνοι μετανάστες δεν παντρεύονται αλλόθρησκους και γεννάνε πολλά παιδιά μόνο μεταξύ τους", διότι αντιβαίνει την κοινή λογική να λέγεται αυτό και ταυτόχρονα να λένε οι ίδιοι ρατσιστές και το ότι "σχεδόν όλοι οι μετανάστες είναι νεαροί άντρες". Αφού είναι έτσι, με ποιες θα κάνουν πολλά παιδιά εφ'όσον οι μετανάστριες είναι ελάχιστες; Μόνοι τους; Πρόκειται για ανεδαφικό φληνάφημα για να κρυφτούν οι λόγοι που οι Έλληνες διστάζουν να κάνουν παιδιά, όμοιο με τις αηδίες που ακούγονταν στα μέσα των '90s περί δήθεν "αλβανικής εισβολής" 1.000.000 φθηνών - και τότε - οικονομικών μεταναστών κι εργατών.

Αρκετοί βλέπουν οργανωμένο σχέδιο πίσω από τη μετανάστευση και εν μέρει, ως προς τα γενεσιουργά της πρωταίτια, έχουν κάποια βάση να το λένε. Όμως εδώ θέλει λίγη προσοχή το σκεπτικό, διότι μπορεί κάλλιστα να εκτραχυνθεί σε ξερή συνωμοσιολογία. Τω όντι, σκεφτείτε μία χώρα με ακτές και στρατηγικά λιμάνια στην ανατολική μεσόγειο, η οποία να έχει πολύ πλούσιο υπέδαφος. Σκεφτείτε, επίσης, ότι οι διεθνείς επικυρίαρχοι του νέου πολύ-πολικού κόσμου του δόγματος Τραμπ («η Μέση Ανατολή κείται μακράν») τα κοιτάσματα και τα στρατηγικά σημεία αυτά, τα εποφθαλμιούν. Σκεφτείτε επίσης ότι η εκάστοτε ηγεσία της χώρας αυτής εκτός από ετερόφωτη στο διπλωματικό παιγνίδι, έχει την ατυχία να έχει να κάνει και με έναν αναθεωρητικό γείτονα, την Τουρκία, που και αυτή θέλει την ευκαιρία να αρπάξει ένα κομματάκι από την επικράτειά της. Μα τι νομίσατε τόση ώρα; Ότι μιλούσα για την Ελλάδα; ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΡΙΑ ΜΙΛΟΥΣΑ. Καταλάβατε πόσο κοντά μας είναι το πολεμικό σκοτάδι ; Πόσο κάλλιστα μπορούμε να υποστουμε κι εμείς οι ίδιοι τα ίδια ;

Όχι, δεν το καταλάβατε. Γιατί αν το είχατε καταλάβει, δε θα ανεχόσασταν να ακούτε π.χ. έναν διανοητικά ελλιποβαρή μετεορολόγο να σας λέει ότι «η χώρα μας βάλλεται από επικίνδυνα μεταναστευτικά ρεύματα από τα ανατολικά και από άλλους ανέμους», ούτε μία κατ’επάγγελμα «σύζυγο πλουσίου» τηλεγλάστρα της πρωινής ζώνης να σας λέει ότι «οι έγκυοι πρόσφυγες μπαίνουν σε μία βάρκα και δεν νοιάζονται, ενώ οι ελληνίδες το σκέφτονται να κάνουν παιδί». Μα πόσο εύκολο είναι τελικά όποιος τρώει από τα έτοιμα να κατηγορεί τον πένητα επειδή απλά υπάρχει και πένεται ! Ο πόλεμος είναι μία φρίκη. Δε ζητάς τα ρέστα από αυτόν που τρέχει μακρυά της, ούτε τον μέμφεσαι γιατί δεν έκατσε εκεί να πεθάνει. Αν θέλουν οι παραπάνω να ζητήσουν από κάπου το λογαριασμό, ας τον ζητήσουν από τα αφεντικά/συζύγους τους και τους όμοιούς τους που αυτοί, το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχουν πλούτο ίσο με του υπόλοιπου 99%. «Μα γίνονται αυτά;» θα μας πουν. Ωραία, δε γίνονται. Έστω, ας μην είμαστε θρασύδειλοι με τον «Ραγιά».

Μα είμαστε, αλλιώς δε θα ήμασταν νεοέλληνες. Θα είμασταν εφάμιλλοι των προγόνων μας και δε είχαμε φθάσει ποτέ ως εδώ. Ενώ τώρα θα χαθούμε, θα γίνουμε «έθνος διασποράς» και μετά το 2050 – όταν οι άνω των 60 θα μας έχουν αφήσει χρόνους – θα έχουμε απομείνει το πολύ 2 ή 3 εκατομμύρια εξ αμφοιν αστοίν Έλληνες στη χώρα σε γενικό πληθυσμό τετραπλάσιο. Και ναι μεν δεν πρέπει καθόλου να ενοχλεί αυτό τον κάθε άνθρωπο που δεν είναι ρατσιστής, όμως πρέπει να προβληματίζεται κάθε πολίτης αν ως τότε θα έχουμε αποκτήσει επιτέλους άρτιες κρατικές δομές. Για αυτό και η δεκαετία που ανατέλει είναι κομβικότατη. Αν ναι, τίποτα δεν πρέπει να φοβόμαστε στις μεγάλες πόλεις μας (στην επαρχία έτσι κι αλλιώς δεν θα υπάρξει μεγάλη εγκατάσταση μεταναστών διότι δεν υπάρχει η ανάλογη ζήτηση εργασίας). Αν όχι ; Τότε θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για ταραχές στα όρια των εξεγέρσεων και για δημιουργία ζωνών γκέτο στα αστικά κέντρα σε πολύ άμεσο μέλλον. Επομένως προ αυτού, θα πρέπει το ελληνικό πολιτικό σύστημα να πάρει δύσκολες και ώριμες αποφάσεις μέχρι το 2021, για όλη τη δεκαετία  ως το 2030. Αυτό δηλαδή που χρειάζεται η ελληνική πολιτεία είναι να αποκτήσει επιτέλους άρτιους μηχανισμούς ενσωμάτωσης με σαφές μέγιστο σημείο κορεσμού, όπως ισχύει σε όλες τις δυτικές χώρες και όχι να επαφίεται στην δράση της ιδιωτικής παραοικονομίας και τους αντιδραστικού αυτοματισμού των επιμέρους τοπικών κοινωνιών, δίχως ίχνος ρεαλιστικής πρότασης επ' αυτού.

Εκτιμώ ότι θα τις πάρει τελικά τις δύσκολες αποφάσεις η ηγεσία, όπως και αποφάσεις που θα αφορούν στα κοιτάσματα των ελληνικών θαλασσών, όποιο κόστος και να έχει αυτό, διότι και ο διεθνής παράγοντας θα ήταν ικανοποιημένος με τη λύση σε σύντομο χρόνο και δεν είναι καιρός μενετός για πειραματισμόυς. Στην παρούσα φάση οτιδήποτε τυχόν πάει στραβά στο μεταναστευτικό θα εκθέσει τη χώρα διεθνώς και καλοθελητές που να αρπάξουν την ευκαιρία ως «ειρηνοποιοί προστάτες των αδυνάτων» υπάρχουν στην άλλη όχθη του Αιγαίου. Καραδοκούν. Όπως το έκαναν στη Συρία τον Οκτώβρη θα το κάνουν και πάλι και οι Πόντιοι Πιλάτοι θα νίπτουν και πάλι τας χείρας τους σε Αμερική κι Ευρώπη. Αρκούν μερικά ναυάγια, μερικές «νύχτες των κρυστάλλων», μερικές βυθισμένες βάρκες ή μερικά ξεσπάσματα αγανακτισμένων ντόπιων. Και το μεν έγκλημα είναι ίδιον του εξαθλιωμένου που ζει σε χαρτόκουτα όταν βρέχει ή σε τέντες όταν κάνει παγωνιά. Δεν έχει σημασία αν είναι ξανθός ή μελαμψος, αν πιστεύει σε Βούδα ή σε Αλλάχ. Δε σε μισεί για αυτά. Φεύγει από μία κόλαση και πάει σε μία άλλη. Ο ντόπιος πληθυσμός όμως πρέπει να αψηφήσει τις φασιστικές κραυγές στο facebook και να αντιληφθεί ότι η νέα κατάσταση είτε θα είναι ενσωματωσιακή, είτε συγκρουσιακή με το ανάλογο εθνικό κόστος σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, μετά από μία δεκαετία παρακμής.

Σαν τώρα θυμάμαι στη γειτονιά μου όταν έρχονταν κάποιοι να παίξουν μπάσκετ, να λένε κάποιοι άλλοι …ανώτερης φυλής ότι «εκεί παίζουν οι αράπηδες». Και δύο από αυτούς που έρχονταν, είναι σήμερα οι NBA-ers αδελφοί Αντετοκούμπο, που όλοι τους βλέπουν ως «ματσωμένους εκπροσώπους» της χώρας μας. Μόνο αυτό το παράδειγμα ; Έχω κι άλλα.

Δεκαετίες δεν έχει κάνει μεγάλη καριέρα στο χώρο της επιθεώρησης ένας – κάθε άλλο παρά «ανώτερος» εμφανισιακά – κύριος εξευτελίζοντας στις παραστάσεις του τους ανάπηρους, τους νάνους, τους υπέργηρους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες με πολλές προγαμιαίες σχέσεις, τους αλλοδαπούς εργάτες, τους αθίγγανους, κ.ο.κ. ;

Ακόμα και τραγουδιστές της κακιάς ώρας, ολωσδιόλου αγράμματοι, δεν εκστομίζουν συχνά (και απερίφραστα πλέον) μισογυνικές φράσεις και ομοφοβικούς οχετούς, σα να επρόκειτο για κάτι λογικό κι ενάρετο ; Ένας από αυτούς, μάλιστα, δεν είχε προσβάλει παλαιότερα τον εβραϊκό λαό ως, τάχα, υπαίτιο όλων των δεινών της χώρας μας ;

Ακόμα και δημοσιογράφοι, μετέπειτα βουλευτές μάλιστα, δεν έχουν φθάσει σε ύβρεις κατά ακτιβιστών, ζωόφιλων, αριστεριστών και βίγκαν συμπολιτών μας ;  Κι όμως ο λαός τους εξέλεξε νομοθέτες πρόσφατα για επιβράβευση των ενάρετων λόγων τους !

Μήπως δεν έχει δημόσιο βήμα ένας τηλεσχολιαστής, ο γνωστός γυμνοσάΛιαγκας που λοιδορεί τις υπέρβαρες γυναίκες αν και είναι και ο ίδιος υπέρβαρος και με εύχαρη τρόπο συχνά – πυκνά σχολιάζει τη σεξουαλική παρενόχληση σα να είναι κάτι σύνηθες ;

Ή κανένα δημόσιο πρόσωπο δεν έχει αποκαλέσει «προδότη» κάποιον με απλά αντίθετη άποψη από εκείνον ; Και το τραγικό είναι ότι πολλοί εξ αυτών που κάνουν χρήση του όρου αυτού, τυγχάνουν και νομικοί (τρομάρα τους…) άρα θα έπρεπε να ξέρουν τι σημαίνει ως έννοια. Αλλά και οι υπόλοιποι που τους ακούν, άνοιξαν έναν ποινικό κώδικα;

Άραγε δεν έχει κανείς ακούσει για κάποιον βετεράνο ποδοσφαιριστή, απόφοιτο (με το ζόρι) Β΄ γυμνασίου, ο οποίος εικάζει ως «κλέφτες, διαρρήκτες, βιαστές και βίαιους» τους μετανάστες συνανθρώπους του χωρίς κανένα στοιχείο ότι τέτοια εγκλήματα διαπράττονται κυρίως από αυτήν την κοινωνική ομάδα ; Άραγε περιποιει τιμή για την κοινωνία μας ότι τις ίδιες μερες κάποιοι πολύ πατριώτες χαρακωσαν το πρόσωπο ενός μικρού παιδιού επειδή ήταν σκουρόχρωμο ; Τέτοιες νοσηρες νοοτροπίες όπως αυτή  που επιδεικνυει αυτός ο ακραιφνής ρατσιστής προσβάλουν τις φανέλες που φόρεσε, της ΑΕΚ που είναι η ομάδα της προσφυγιάς και του Ολυμπιακού που με το αίμα του τίμησε ο Νίκος Γόδας του ΕΛΑΣ φορώντας την ακόμα και την ώρα που τον εκτέλεσαν στον εμφύλιο. Αν κανείς νομίζει ότι το έγκλημα έχει ρίζες στη μετανάστευση και όχι στην ευρύτερη κοινωνική ένδεια και οικονομική ανισότητα, ας ξανακάτσει στα θρανία. Βέβαια υπάρχει ο σίγουρος τρόπος να γίνουν εγκληματίες όλοι οι μετανάστες : να μην αφήνουμε τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο και να τους αφήσουμε όλους στην ανέχεια.

Όλα αυτά είναι δείγματα της κοινωνικής μας παρακμής. Και το κάθε μας «καλά τα λέει», το ίδιο όταν πρόκειται για τα παραπάνω. Είναι απόνερα ενός ηθικού βούρκου.

Επαναλαμβάνω, έρχονται κρίσιμα χρόνια για τη νέα σελίδα της ιστορίας μας. Αν δεν φτιάξουμε την κοινωνία μας θα βρεθούμε σε μία περιδίνηση διχασμού ακόμα και για προφάσεις γελοίες, ενώ η ανθρωπότητα θα προχωρεί. Θα βρισκόμαστε σε μία άρνηση της ελληνικής πραγματικότητας και σε μία αέναη και στείρα, μίζερη, μεμψιμοιρία. Γεωπολιτικά η μεταβολή ποτέ δεν περιμένει. Αυτό που τώρα όλοι ξύπνησαν και ονομάζουν «υβριδικό πόλεμο», ο Μακιαβέλι το έχει περιγράψει πριν από αιώνες ως πρακτική των Τούρκων με τη φράση «αν θέλεις να κρατήσεις μία περιοχή που την κατέκτησες, τότε εποίκισέ την», δηλαδή εμφανίσου εσύ ως εκφραστής ηγεμόνας της. Αν η πατρίδα μας κάνει το λάθος να περιθωριοποιήσει ή να εκτοπίσει το νέο της πληθυσμιακό δυναμικό, μακροπρόθεσμα θα χάσει τα βορειοανατολικά ή νησιωτικά τμήματα της επικράτειάς της με αυτονόμηση. Αλλά και τρόποι να επιστρέψουν οι συμπατριώτες μας υπάρχουν, μέχρι κάποιου βαθμού φυσικά. Εστιάζοντας στις επιχειρήσεις των κρατών όπου έχει κατευθυνθεί κατά βασικό ρόλο η μετανάστευση των νέων μας (δεν είναι περισσότερα από 5 αυτά), μέσω φορολογικών κινήτρων αξιόλογων, μπορούν να μεταφέρουν οι επιχειρήσεις αυτές τμήματά τους στην ελληνική επικράτεια με εθελούσια μετάθεση εντός λίγων ετών και ίδιο (έστω περίπου) το μισθό. Και τα αδέλφια μας θα επέστρεφαν και οι εκεί ηγεσίες θα πιστώνονταν τη μείωση της μετανάστευσης, κατά τα λαϊκιστικά κριτήρια π.χ. των Γερμανών, Άγγλων, κτλ, εκλογέων.

Εν κατακλείδι, πρέπει να τονισθεί ότι οι πληθυσμοί της ελληνικής επικράτειας καίτοι δεν υπήρξαν διαχρονικά αμειγείς, στο διάβα των αιώνων διαμόρφωσαν το modus vivendi που είναι γνωστό ως ελληνικός τρόπος ζωής και εγκολπώνει την κρατούσα ως πάγια  βιοθεωρία, τα ήθη και την παράδοση. Την ελληνική κουλτούρα, κομμάτι βασικό της ευρωπαϊκής. Και όσοι θα μείνουν εδώ (γιατί βεβαίως υπάρχει ένα σημείο κορεσμού στη δυνατότητα εισδοχής και η δημιουργία κλειστών κέντρων προσωρινής κράτησης συνιστά κρατική παραδοχή ότι το έχουμε πλησιάσει) ας το πάρουν κι αυτοί απόφαση ότι, για όσο θα μετέχουν στην εγχώρια κοινωνική και οικονομική ζωή, αυτή η κουλτούρα θα τους διδάσκεται και αυτήν θα διασφαλίζει η οργανωμένη κρατική δομή, επιδεκτική βεβαίως αλληλεπιδράσεων αλλά πάντα ως κοινός τόπος και ως ειδοποιός σταθερά. Διαχρονικά, για κάθε κατακτητή που πάτησε στη χώρα σε πείσμα της κουλτούρας αυτής, υπήρχε πάντα και μία ημερομηνία αποχώρησης, αλλά για όσους ήθελαν να μείνουν εδώ ενσωματωνόμενοι στο modus vivendi της, ο ρους της ιστορίας μας είχε πάντα ξένιο χώρο για νέες στάλες στον κοινό μας ποταμό.

Δε διάλεξε το ελληνικό έθνος ούτε να αφομοιωθούν οι αρχικοί ελληνικοί πληθυσμοί, Κάρες, Λέλεγες, Πελασγοι, κλπ από το ευρύτερο σύνολο της ελληνικής φυλής, ούτε μετέπειτα να δεχθεί τους πληθυσμούς της Ρωμαιοκρατίας, των Οθωμανών, των τελευταίων αιώνων, κ.ο.κ. Όμως πάντα το ίδιο έμενε το κοινό μας ποτάμι, διατηρώντας την πρωταρχική του κοίτη. Μπόλιασε και μπολιάστηκε, έτσι θα συνεχίσει. Λάθος στροφές πήρε κάποτε και τις πλήρωσε ακριβά. Δεν θα τις ξαναπάρει γιατί είναι καλό, καθάριο το νερό του. Για πόσο θα μείνει καθάριο, εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Δεν πρέπει να αφήσουμε να μολυνθεί ο τρόπος σκέψης μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε να κυλήσει σε κακοτράχαλα αυλάκια η ιστορία μας ξανά. Και κάθε φορά που μιαρές σκέψεις και λέξεις απειλούν την ανθρωπιά μας, ας ακούμε την ιστορία μας να κραυγάζει δυνατά «μετανοείτε».